نقش ميانجي مهرورزي به خود در والدين با رابطه بين شيوه هاي فرزندپروري والدين و شادكامي فرزندان

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسي نقش ميانجي گري مهرورزي به خود در والدين با رابطه بين شيوه هاي فرزندپروري والدين و شادكامي فرزندان دوره اول متوسطه  شهر تهران در سال تحصيلي 98-1397 انجام شده است. روش : روش انجام پژوهش از نوع توصيفي – همبستگي بود. جامعه آماري شامل كليه دانش آموزان دوره متوسطه اول شهر تهران به همراه والد مادران آنها بود. . به منظور انجام پژوهش، 384 دانش آموز به همراه والد مادر آنها به روش خوشه اي مرحله اي  انتخاب شدند و با استفاده از 3 پرسشنامه هاي شادكامي آكسفورد، سبك فرزندپروري بامريند و مهرورزي به خود نف، مورد اندازه گيري قرار گرفتند. داده هاي جمع آوري شده با استفاده از روش تحليل مسير و نرم افزار ليزرل مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته ها :بررسي نتايج نشان داد كه نقش ميانجي سبك هاي فرزندپروري در رابطه بين مهرورزي به خود و شادكامي فرزندان تاييد نشد (05/0 p) اما تاثير مستقيم سه متغير مهرورزي به خود، سبك فرزندپروري استبدادي و سبك فرزندپروري قاطع مورد تاييد قرار گرفت (05/0 p). جهت تاثير سبك استبدادي بر شادكامي منفي بود و جهت تاثير مهرورزي به خود و سبك قاطع بر شادكامي مثبت بود. متغيرهاي يادشده 49 درصد از واريانس نمرات در متغير شادكامي را پيش بيني مي كنند. نتيجه گيري:وجود ويژگي مهرورزي به خود در والدين و استفاده از سبك فرزندپروري مقتدرانه مي تواند موجب شكل گيري رفتارهاي مثبت در والدين شود به نحوي كه شرايط زندگي خانوادگي براي فرزندان را مطلوب سازد و شادكامي در فرزندان را افزايش دهد