بررسي نقش ميانجي‌ خودارزيابي بنيادين در ارتباط بين شخصيت و انطباق‌پذيري مسيرشغلي

هدف: هدف پژوهش حاضر، بررسي نقش ميانجي‌ خودارزيابي بنيادين در ارتباط بين شخصيت و انطباق‌پذيري مسير شغلي بر دانشجويان دو سال آخر مقطع كارشناسي دانشگاه اصفهان بود. روش: روش پژوهش توصيفي، از نوع همبستگي بوده كه به روش معادلات ساختاري، تحليل و مدل‌سازي شد. جامعه‌ي آماري، دانشجويان مشغول به تحصيل در دو سال آخر دوره كارشناسي دانشگاه اصفهان، در سال تحصيلي 97-96 بودند. از اين جامعه نمونه‌اي401 نفري به روش نمونه‌گيري طبقه‌اي تصادفي متناسب با جنسيت و شاخه تحصيلي مورد بررسي قرار گرفتند. ابزارهاي گردآوري داده‌ها شامل مقياس‌هاي انطباق‌پذيري مسيرشغلي ساويكاس و پورفيلي (2012)، خودارزيابي بنيادين جاج و دورهام (2003) و پرسشنامه‌ي پنج عاملي بزرگ شخصيت مك كري و كاستا (2004) بود. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه خودارزيابي بنيادين در رابطه‌ي وجدان‌گرايي (p 0/001) و برونگرايي (p 0/001) با انطباق‌پذيري مسير شغلي، ميانجي نسبي محسوب مي‌شد؛ درحاليكه ارتباط انطباق‌پذيري مسير شغلي با تجربه‌گرايي‌ (p 0/05) و روان‌رنجوري (p 0/001)، غيرمستقيم و با توافق‌پذيري ( p 0/02) مستقيم بود و خودارزيابي بنيادين در اين سه ارتباط نقش ميانجي‌ برعهده نداشت. نتيجه‌گيري: نتايج پژوهش حاضر، تأييدي بر اهميت نقش برونگرايي، وجدان‌گرايي و سازه‌ي خودارزيابي بنيادين بر افزايش سطح انطباق‌پذيري مسير شغلي دانشجويان نزديك به فراغت از تحصيل مي‌باشد؛ در همين راستا، به نظر مي‌رسد طراحي برنامه‌هايي به منظور افزايش خودارزيابي بنيادين افرادكه منجر به افزايش انطباق‌پذيري مسير شغلي ايشان مي‌شود، ضروري است؛ همچنين در طرح‌ريزي‌ اين برنامه‌ها، مي‌بايست ويژگي‌هاي پنج عاملي بزرگ شخصيت افراد مورد توجه قرار گيرد.