اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر اضطراب و خودكارامدي كودكان: يك مطالعه آزمايشي تك موردي

هدف: هدف پژوهش حاضر تعيين اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر اضطراب و خودكارامدي كودكان بود. روش: جامعه‌ي آماري پژوهش كودكان مضطرب 11-8 ساله‌ي شهر اهواز بود. نمونه‌ي پژوهش شامل 3 كودك مضطرب بودند كه با فراخوان در گروه‌هاي مدارس و مراكز مشاور ه‌ي شهر اهواز و با توجه به نقطه‌ي برش پرسش نامه‌ي تشخيص اختلالات مرتبط با اضطراب كودكان (بيرماهر و همكاران، 1999) و مصاحبه با روش نمونه گيري هدفمند انتخاب شدند. در اين پژوهش از طرح پژوهشي تك موردي با خط پايه ناهمزمان استفاده شد. پروتكل درمان مبتني بر پذيرش و تعهد طي جلسه اجرا شد. داده‌ها در سه مرحله خط پايه، در فرايند درمان و يك ماه پس از درمان جمع آوري شدند و به روش شاخص تغيير پايا، درصد بهبودي و ترسيم ديداري تحليل شدند. يافته ها: نتايج نشان داد كه آزمودني ها در مرحله درمان در متغير اضطراب (30/96 درصد) و در متغير خودكارامدي (28/13 درصد) و در مرحله پيگيري در متغير اضطراب (38/44 درصد) و در متغير خودكارامدي (32/25 درصد) بهبود پيدا كردند. همچنين شاخص تغيير پاياي هر دو متغير در مرحله پس از درمان و پيگيري معنادار (1/96=z و سطح معناداري 0/05) بود. نتيجه گيري: بنابراين درمان مبتني بر پذيرش و تعهد با آفزايش انعطاف پذيري روان شناختي و كاهش دادن واكنش‌هاي ناكارآمد باعث كاهش اضطراب و افزايش خودكارآمدي كودكان مضطرب مي‌شود