روش‌شناسي ترجمه واژگان نشان‌دار استعاري درخطبه غرّاء بر اساس سطح سبكي گارسس(بررسي موردي: انصاريان، مبشري، فيض الاسلام، زماني، شهيدي)

نشانداري يك مفهوم زبان‌شناختي ا‌ست كه با كمك آن مي‌توان كاربرد كم يا زياد برخي ساخت‌ها يا مقوله‌هاي زباني و وجود برخي محدوديت‌ها در كاربرد آن ها را توجيه كرد. ترجمه واژگان نشاندار به عنوان يك مفهوم زبان شناختي نيازمند ممارست خاص از سوي مترجم مي باشد، چرا كه وظيفه مترجم تنها جايگزيني الفاظ نيست؛ بلكه به عنوان يك عنصر فعال و ميانجي گر، سعي در ايجاد هماهنگي بين ادبيات و فرهنگ مبدأ به مقصد دارد. اين پژوهش با استفاده از روش توصيفي – تحليلي ابتدا به معرفي نشاندار استعاري با تكيه بر استعاره مفهومي و سپس ترجمۀ واژگان نشاندار استعاري خطبه غرّاء از نهج البلاغه در پنج ترجمه ي انصاريان، مبشري، فيض الاسلام، زماني و شهيدي بر اساس سطح سبكي گارسس مي پردازد. نتايج تحقيق نشان داد، روش ترجمۀ مبشري با حفظ استعاره به عنوان ويژگي مثبت در سطح سبكي گارسس بيشترين همخواني و انصاريان، زماني و شهيدي به ترتيب در مراحل بعدي قرار دارند و روش ترجمه فيض الاسلام بيشتر با تغيير استعاره و پرگويي همخواني دارد و همچنين روش ترجمه انصاريان و مبشري از ويژگي منفي كمتري برخوردار است.