پيوند حق و اخلاق در فلسفه‌ي كانت: آموزه‌ي وابستگي

ﯾﮑﯽ از دلﻣﺸﻐﻮﻟﯽﻫﺎي ﮐﺎﻧﺖ، ﺣﺘﯽ ﭘﯿﺶ از ﻃﺮح ﻓﻠﺴﻔﮥ اﻧﺘﻘﺎدي ﺧﻮد، ﻓﻠﺴﻔﮥ ﺣﻖ ﺑﻮده اﺳﺖ. ﻟﯿﮑﻦ ﺑﺮاي ﺑﺮرﺳﯽ ﻣﻔﺼﻞﺗﺮ آراء او در اﯾﻦ زﻣﯿﻨﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﺘﺎﻓﯿﺰﯾﮏ اﺧﻼق ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﺮد. ﺷﺎﯾﺪ اﻏﺮاق ﻧﺒﺎﺷﺪ، اﮔﺮ ادﻋﺎ ﮐﻨﯿﻢ ﻣﻬﻢﺗﺮﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ در ﺗﻔﺴﯿﺮ اﯾﻦ اﺛﺮ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﻣﯿﺎن اﺧﻼق و ﺣﻖ اﺳﺖ. ﺳﺎﺧﺘﺎر اﯾﻦ اﺛﺮ، ﻋﺒﺎرات ﻣﻮﺟﻮد در آن و ﻣﻮﺿﻊﮔﯿﺮﻫﺎي دﯾﮕﺮ ﮐﺎﻧﺖ در آﺛﺎر ﭘﯿﺸﯿﻨﺶ، ازﺟﻤﻠﻪ ﺑﻨﯿﺎدﮔﺬاري ﻣﺘﺎﻓﯿﺰﯾﮏ اﺧﻼق و ﻧﻘﺪ ﻋﻘﻞ ﻋﻤﻠﯽ، درﯾﺎﻓﺖ روﯾﮑﺮد ﮐﺎﻧﺖ درﺑﺎرة اﯾﻦ ﭘﯿﻮﻧﺪ را ﺑﺎ دﺷﻮاريﻫﺎﯾﯽ روﺑﻪرو ﮐﺮده اﺳﺖ. در اﯾﻦ ﻣﯿﺎن، ﺑﺮﺣﺴﺐ آﻧﮑﻪ ((اﻟﺰام اﺧﻼﻗﯽ)) ﺟﺰﺋﯽ از ﻣﻔﻬﻮم ﺣﻖ اﺳﺖ ﯾﺎ ﺧﯿﺮ، ﻣﯽﺗﻮان ﻣﻔﺴﺮان ﮐﺎﻧﺖ را ﺑﻪ دو دﺳﺘﮥ ﺑﺎورﻣﻨﺪان ﺑﻪ واﺑﺴﺘﮕﯽ ﺣﻖ ﺑﻪ اﺧﻼق (آﻣﻮزة واﺑﺴﺘﮕﯽ)ﯾﺎ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎنِ اﯾﻦ واﺑﺴﺘﮕﯽ (آﻣﻮزة ﻧﺎواﺑﺴﺘﮕﯽ) ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﺮد. از ﻣﯿﺎن اﯾﻦ دو ﮔﺮوه، ﻣﮑﺘﺐ واﺑﺴﺘﮕﯽ روﯾﮑﺮد راﯾﺞﺗﺮ و ﻫﻤﺨﻮانﺗﺮ ﺑﺎ ﺳﺎﺧﺘﺎر ﻣﺘﺎﻓﯿﺰﯾﮏ اﺧﻼق اﺳﺖ. ﻫﻮاداران ﻣﮑﺘﺐ واﺑﺴﺘﮕﯽ ﮐﻮﺷﯿﺪهاﻧﺪ از ﻃﺮﯾﻖ ﯾﺎﻓﺘﻦ ﺑﻨﯿﺎدي ﻣﺸﺘﺮك ﺑﺮاي ﻫﺮ دو ﺣﻮزة اِﺗﯿﮏ و ﺣﻘﻮق، از ﻣﻮﺿﻊ ﺧﻮد دﻓﺎع ﮐﻨﻨﺪ. ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ، ﻫﻮﻓﻪ، اﻣﺮِ ﻣﻄﻠﻖِ ﻋﺎم، ﮐﺮﺳﺘﯿﻨﮓ و ﮔﺎﯾﺮ، آزادي و ﭘﺎﺋﺮ اﺷﺘﻮدا، ﻓﺮﻣﻮل ﻗﻠﻤﺮوي ﻏﺎﯾﺎت را ﺑﻪﻋﻨﻮان اﺻﻞ ﺑﺮﯾﻦ ﻋﻘﻞ ﻋﻤﻠﯽ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد دادهاﻧﺪ. ﺳﻮرﯾﻦ ﺑﺎﺋﯿﺎزو ﻧﯿﺰ ﺑﺎ ﺟﺪا ﮐﺮدن اﻋﺘﺒﺎر ﻋﯿﻨﯽ و ذﻫﻨﯽ ﻗﻮاﻋﺪ ﺣﻘﻮﻗﯽ، ﺗﻼش ﮐﺮده ﺑﻪ اﻧﺘﻘﺎدﻫﺎي وﯾﻼﺷﮏ ﺑﻪﻋﻨﻮان ﻣﻬﻢﺗﺮﯾﻦ ﻣﺪاﻓﻊ ﻧﻈﺮﯾﮥ ﻧﺎواﺑﺴﺘﮕﯽ ﭘﺎﺳﺦ دﻫﺪ. در اﯾﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﻣﯽﮐﻮﺷﯿﻢ ﺑﺎ ﺑﺮرﺳﯽ اﻧﺘﻘﺎدي آراء ﻧﺎﻣﺪارﺗﺮﯾﻦ ﭼﻬﺮهﻫﺎي اﯾﻦ ﺟﺮﯾﺎن، ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﯿﺎن ﺗﻌﺎرضﻫﺎي ﻣﺘﻨﯽ ﻣﺘﺎﻓﯿﺰﯾﮏ اﺧﻼق، ﻧﺸﺎن دﻫﯿﻢ ﮐﻪ ﻫﯿﭻﮐﺪام از ﻣﻔﺴﺮان ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺗﻔﺴﯿﺮي ﯾﮑﺪﺳﺖ و ﺑﯽﺗﻌﺎرض از ﻓﻠﺴﻔﮥ ﺣﻖ ﮐﺎﻧﺖ اراﺋﻪ دﻫﻨﺪ.