تحليل ساختارمند معناي زندگي بر محور عشق مبتني بر آراي علامه جعفري

چالش‌هاي دوران مدرن و پسامدرن در باب معناي زندگي منشأ بسياري از آسيب‌هاي روحي انسان معاصر شده است. عشق به عنوان يكي از اساسي‌ترين مفاهيم دينيانساني مي‌تواند نقشي اساسي در حل اين معضلات داشته باشد. مسئله پژوهش حاضر اين است كه بر اساس آراء علامه جعفري (در مقام يكي از متفكران ديني اخير)، معناي زندگي با محوريت عشق چگونه بازتبيين مي‌شود؟ روش پژوهش توصيفيتحليلي است. بر مبناي يافته‌هاي پژوهش، معناي زندگيِ عاشق تابعي است از ارزشِ معشوق؛ هر چه معشوق متعالي‌تر باشد، زندگي عاشق متعالي‌تر خواهد بود. عشق مجازي و عشق حقيقي تأثيرات متفاوتي بر معناي زندگي دارند. همچنين نقش عشق در مقايسه با مؤلفه‌هاي ديگرِ معنابخشي به زندگي نيز قابل بررسي است. بين عشق و «باورمندي به خدا» در بحث معناي زندگي رابطه‌اي دوسويه وجود دارد. از حيث ارتباط عشق و «هدف»، عشق مجازي علاوه بر اين كه مي‌تواند ابزاري براي وصول به «عشق حقيقي» باشد، همچنين مرتبه، شأن و پرتويي از آن است. علاوه بر اين مؤلفه‌ها، تناسب وثيقي وجود دارد بين «مرتبهٔ وجودي انسان و سطح كمال» با «نوع و سطح عشق». در رابطهٔ عشق و «هنر»، تصورات گوناگون افراد از معناي زندگي مي‌تواند هنرهاي متفاوتي را توليد كند. اثر هنري توأم با عشق حقيقي منشاء تعالي در جامعه خواهد بود.