كاربرد تجربيات زنانه در الهيات فمينيستي: جسمانيت، فرهنگ و زبان

در راستاي ارائۀ خوانشي از الهيّات كه معطوف به تجربۀ زنانه باشد، توجه الهي‌دانان به سه ساحت جلب شد. در ساحت نخست، در تاريخ فلسفه غرب همواره جسمانيت زنانه متناظر با طبيعت دانسته شده و با جلوه دادن عقلانيت به مثابه حق انحصاري مردانه، زنان از تحصيل در حوزۀ الهيّات منع شده‌اند. الهي‌دانان فمينيست بر آن هستند كه ضمن به رسميت شناختن جسمانيت زنانه، راهي براي ورود به عرصۀ عقلانيت بگشايند. افزون بر اين، در همين ساحت است كه الهي‌دانان فمينيست بدن زنان را منبعي براي بازتاب الهيّات فمينيستي دانسته و تجربياتي را كه از طريق بدن خود به دست مي‌آورند به عرصه‌هاي گوناگون الهيّاتي تعميم داده و حتي به بازتفسير وجه زنانۀ خدا پرداخته‌اند. ضمناً ايشان در اين راستا دست به ارائه آيين‌هاي جديد ديني با هدف ايجاد فضايي معطوف به تجربيات جسماني مي‌زنند تا به رويدادهاي مخصوص بدن زنان وجهي ديني ببخشند. در ساحت دوم، توجه الهي‌دانان فمينيست پساساختارگرا به تكثر فرهنگي جلب شده و تأثير فرهنگ‌هاي گوناگون را بر تجربيات زنانه از دين مد نظر قرار داده‌اند. در اين ساحت، كوشش مي‌شود تا با نظر به شخصيت‌هاي متون مقدس كه تجريبات زنان از فرهنگ‌هاي غيرغربي را در بر دارند، تفسيري چندفرهنگي ارائه شود كه طيف فراگيرتري از زنان را شامل شود. در ساحت سوم، در متون مقدس از يك سو زبان جنسيتي بوده و تصوري مردانه از خدا در ذهن مؤمنان ايجاد مي‌كند و از سوي ديگر نگارش اين متون به دست مردان عمدتاً از تجربيات زنانه غافل مانده است. پژوهش حاضر، در مقام يك پژوهش بنيادي-كاربردي، بر آن است كه كاربرد تجربيات زنانه در الهيّات فمينيستي به مثابه الهيّاتي عملي را با نظر به سه ساحت يادشده مورد بررسي قرار دهد.