بررسي روند بيابان ‌زايي در مركز استان خوزستان با استفاده از داده‌هاي سري‌هاي زماني سنجش از دور

مناطق خشك اغلب تحت تأثير فرسايش سريع خاك، تخريب زمين و بيابان‌ زايي قرار مي‌گيرند. داده‌هاي سنجش از دور با داشتن اطلاعات مكاني و زماني، ابزار مناسبي جهت ارزيابي و بررسي اين پديده‌ها مي‌باشند. در پژوهش حاضر از سري‌هاي زماني شاخص‌هاي سنجش از دوري TGSI و آلبدو جهت پايش روند بيابان‌ زايي در مركز استان خوزستان استفاده شد. پس از محاسبه‌ي شاخص‌هاي ذكر شده با استفاده از تصوير سنجنده‌ي +ETM براي سال‌هاي 2019-1999، مقادير 411 نمونه‌ي تصادفي انتخاب شده روي تصاوير، براي ساخت مدل فضاي ويژگي Albedo -TGSI در هر سال به كار رفت و همبستگي بين متغير‌ها به ميزان 0/83 - 0/48 در سال‌هاي مختلف محاسبه گرديد. سپس معادله‌ي درجات بيابان‌زايي DDI  بر اساس شيب خط برازش داده شده به دست آمد و مقدار شاخص بيابان زايي براي هر نقطه در هر سال محاسبه شد. در مرحله‌ي بعد با اعمال طبقه‌بندي شكست طبيعي بر روي شاخص DDI، درجات مختلف بيابان‌ زايي و همچنين مقادير شكست و حدي درجات مختلف براي نمونه‌هاي تصادفي حاصل شد. سپس ميانگين اين حدود براي هر طبقه در هر سال محاسبه شد و به عنوان نماينده‌ي آن طبقه در همان سال در سري زماني قرار گرفت. به اين ترتيب 5 سري زماني از درجات بيابان ‌زايي در سال هاي 2019 - 1999 به دست آمد و در نهايت آزمون روند من كندال، براي هر سري زماني در سطح معني داري 10% و 5% انجام شد. نتايج نشان داد هيچ يك ازسري‌ها، به غير از سري زماني بيابان ‌زايي زياد، در سطح 5% روند معناداري از خود نشان ندادند. ولي دو طبقه‌ي بيابان‌ زايي شديد و بيابان‌ زايي زياد به ترتيب با مقادير p-value ، 0/90و 0/50روند معناداري در سطح 10% از خود نشان دادند. همچنين نقشه‌ي توزيع مكاني ميانگين تغييرات روند شاخص بيابان‌ زايي در طبقات مختلف، نشان داد در مجموع، نزديك 81% منطقه در طبقات بيابان‌زايي شديد و زياد با روند افزايشي بيابان زايي معني دار قرار گرفت.