پيش‌بيني رضايت از زندگي بر اساس نگرش و التزام عملي به نماز در دانشجويان دختر دانشگاه فرهنگيان تبريز

سابقه و هدف: مفهوم رضايت از زندگي طي دو دهۀ گذشته توجه زيادي را به خود جلب كرده است. رضايت از زندگي به‌معناي داشتن نگرشي مطلوب نسبت به زندگي خود به‌عنوان يك كل است. هدف مطالعۀ حاضر پيش‌بيني رضايت از زندگي بر اساس نگرش و التزام عملي به نماز در دانشجويان دانشگاه فرهنگيان تبريز بود. روش كار: روش پژوهش حاضر توصيفي از نوع همبستگي است. جامعۀ آماري تمامي دانشجويان دختر متأهل دانشگاه فرهنگيان تبريز بود كه در سال تحصيلي 1400-1399 مشغول به تحصيل بودند و با استفاده از روش نمونه‌گيري هدفمند 101 نفر از آنان انتخاب شدند. داده‎ها با استفاده از پرسش نامۀ نگرش و التزام عملي به نماز انيسي و همكاران و مقياس رضايت از زندگي دينر و همكاران جمع‎آوري شد. در اين پژوهش همۀ موارد اخلاقي رعايت شده است و مؤلفان مقاله تضاد منافعي گزارش نكرده‌اند. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه نگرش و التزام عملي به نماز با رضايت از زندگي همبستگي معنادار داشت (0.326=r). نتايج رگرسيون نيز نشان داد كه نگرش و التزام عملي به نماز پيش‌بيني‌كنندۀ رضايت از زندگي بود (0.458=β). همچنين از بين متغيّرها اثربخشي نماز در زندگي فردي و اجتماعي (0.414=β) و مراقبت و حضور قلب در نماز (0.338=β) به‌صورت معناداري رضايت از زندگي را پيش‌بيني كرد. نتيجه‌گيري: بر اساس يافته‌هاي به‌دست‌آمده مي‌توان گفت نگرش و التزام عملي نقش معناداري در پيش‌بيني رضايت از زندگي دارد.