نقش ميانجي‌گري گرايش‌هاي معنوي در رابطۀ بين تنظيم شناختي هيجان با سازگاري زوجي

سابقه و هدف: در دهه‌هاي اخير پژوهشگران به رضايتمندي و سازگاري زندگي زناشويي كه يكي از مسائل اصلي زندگي خانوادگي محسوب مي‌شود به‌طور گسترده‌اي توجه كرده‌اند. پژوهش حاضر با هدف بررسي نقش ميانجي‌گري گرايش‌هاي معنوي در رابطۀ بين تنظيم شناختي هيجان با سازگاري زوجي انجام شده است. روش كار: اين پژوهش از نوع همبستگي و در زمرۀ تحقيقات بنيادي است. جامعۀ آماري پژوهش زوجين 2060 سال ساكن شهرهاي تهران و همدان در سال 1398 بود كه دست‌كم دو سال زندگي مشترك داشتند و در حال حاضر با هم زندگي مي‌كردند. از ميان آنان نمونه‌اي به تعداد 400 نفر (200 مرد و 200 زن) به‌روش نمونه‌گيري دردسترس انتخاب شدند. ابزارهاي استفاده‌شده در اين پژوهش پرسش‌نامۀ‌ معنويت (SQ)، پرسش‌نامۀ تنظيم شناختي هيجان (CERQ) و پرسش‌نامۀ سازگاري دونفره (DAS) بود. براي تحليل داده‌هاي پژوهش نيز از الگو‌يابي معادلات ساختاري استفاده شد. در اين پژوهش همۀ موارد اخلاقي رعايت شده است و مؤلفان تضاد منافعي گزارش نكرده‌اند. يافته‌ها: يافته‌ها نشان داد كه الگوي تدوين‌شده از نظر آماري شاخص‌هاي برازش قابل قبولي داشت و روابط معنادار مثبت بين متغيّرها نشان داد كه گرايش معنوي همراه مؤلفۀ تنظيم شناختي هيجان در پيش‌بيني گرايش به سازگاري زناشويي نقش داشت. نقش ميانجي‌گري گرايش‌هاي ‌معنوي با معناداربودن و همبستگي رابطۀ تنظيم شناختي هيجان مثبت و سازگاري زوجي و همچنين نقش ميانجي‌گري گرايش‌هاي ‌معنوي با همبستگي رابطۀ تنظيم شناختي هيجان منفي و سازگاري زوجي تبيين شده است و بر اساس مقادير شاخص برازش‌يافتۀ الگوي پژوهش، معناداربودن مسير متغيّر سازگاري زوجي با گرايش‌هاي معنوي به اثبات مي‌رسد. نتيجه‌گيري: تنظيم شناختي هيجان با درك عواطف زوجين و ايجاد فرصتي براي پردازش شناختي (از جمله پردازش شناختي هنگام خشم و عصبانيت) به بهبود رابطه مي‌پردازد و گرايش‌هاي معنوي مي‌تواند پيش‌بيني‌كنندۀ معني‌دار سازگاري زناشويي و رضايت از زندگي در ميان زوجين باشد و موجب ارتقاي كيفيت روابط بين زوجين شود.