بهينه‌سازي چندهدفه‌ي برنامه‌ي توليد و تزريق مخازن نفتي ـ مطالعه‌ي موردي

امروزه روش هاي بسيار متنوعي براي افزايش توليد از مخازن نفتي مورد استفاده قرار مي گيرد. از جمله روش هاي معمول با درصد بازيافت مورد قبول، تزريق آب به مخازن نفتي است. يكي از چالش هاي راهبري تزريق آب به مخزن، تنظيم دبي توليدي و تزريقي براي بهينه سازي زمان رخنه‌ي آب به چاه توليدي و همچنين جلوگيري از افت فشار يا افزايش بيش از حد فشار در مخزن است. عدم توجه به اين پارامترهاي توليدي و تزريقي، ممكن است خسارات غيرقابل بازگشتي را به مخزن نفتي و همچنين بازدهي توليدي وارد كند. صنعت نفت و گاز پيوسته مي كوشد با استفاده از اتوماسيون و روش هاي بهينه سازي از پيچيدگي هاي فني و عملياتي روش هاي ازدياد برداشت بكاهد. اتوماسيون به تنهايي مي تواند موجب افزايش سرعت و دقت در عمليات توليد از مخزن شود، اما سيستم مديريتي و تصميم گيرنده براي بهره گيري بهينه از اين روش نيازمند شناخت پروسه‌ي تصميم گيري است. هدف ما در اين پژوهش، ابتدا انتخاب روشي جامع و كاربردي براي بهينه سازي برنامه‌ي توليد و تزريق و سپس بررسي اثر هر يك از پارامترهاي مخزني بر اين پروسه، در قالب الگوريتم هاي يك هدفه و چندهدفه مي باشد. با مطالعه‌ي چهار استراتژي: 1) اقتصادي، 2) فني 3) اقتصادي و فني و 4) پايدار حلقه بسته در برنامه‌ي توليد و تزريق، ضمن توضيح توابع هدف در هر يك و مقايسه‌ي ‌نمودارهاي عملكرد مخزن، به اين نتيجه مي رسيم كه ديد تك هدفه در فرآيند مديريت و برنامه ريزي مهندسي نفت، علاوه بر صرفه‌ي اقتصادي پايين، از نظر نگهداشت شرايط مخزن نيز كارآمد نيست. در نهايت، با معرفي مدل مديريت پايدار حلقه بسته، با توجه هم زمان به پارامترهاي تاثيرگذار بر مخازن نفت، مي بينيم كه اثر آن در درازمدت هم از نظر اقتصادي و هم از نظر فني بر روش هاي ديگر برتري دارد.