نقش مباني زبان محور در تفسير پوياي اسناد حقوقي بين المللي (با تاكيد بر عبارت Task Force)

واكاوي مفاهيم و معاني موجود در زبان تخصصي حقوق بين‌الملل مستلزم شناخت عناصر متعددي است كه هركدام در جاي خود قابليت تعريف دارند. زبان‌هاي رايج حقوق بين‌الملل معاصر متشكل هستند از 2 زبان اصلي ديوان بين‌المللي دادگستري (ICJ) يعني انگليسي و فرانسوي و زبان‌هاي رايج سازمان ملل متحد يعني انگليسي، فرانسوي، اسپانيايي، عربي، روسي و چيني كه بنا است متون، اسناد و منابع اصلي حقوق بين‌الملل به اين زبان‌ها تشريح و منعقد شوند. بنا بر شواهد موجود، به نظر مي‌رسد محققين و انديشمندان حقوق بين‌الملل در كشور ما نيز، همچون موارد معدود در برخي كشورها، بايد مباني و عناصر تحليلي خود را از صرف «حقوقي بين‌المللي» به «مؤلفه‌هاي زبان‌شناختي ـ شناختي» گسترش دهند تا درك بهتري از نسبت ميان معنا ـ منظور متكلمين زبان‌هاي حقوق بين‌الملل، به‌ويژه انگليسي و فرانسوي داشته باشند. ازاين‌رو، هدف مقاله حاضر اين است كه با روش تطبيقي به واكاوي نگرش زبان‌شناختي متن و تمايزات ريشه‌شناختي زبان‌هاي رايج در حقوق بين‌الملل با زبان فارسي پرداخته شود.