مسكن اجتماعي و مهاجران زاغه‌نشين: تجربه احداث كوي نهم آبان تهران در دهۀ چهل شمسي

زاغه نشيني و اسكان غير رسمي با گسترش مهاجرت هاي داخلي طي دهۀ چهل شمسي، به يكي از مشكلات اجتماعي اصلي شهرهاي بزرگ و به ويژه تهران بدل شد. تخريب زاغه ها در ابتدا تنها سياست دولت براي مواجهه با اين مسئله اجتماعي بود. اما به دنبال عدم موفقيت اين اقدامات، سعي شد تا با ساخت مسكن براي زاغه نشينان بر اين مشكل غلبه شود. ساخت كوي مسكوني نهم آبان در سال 1344 در تهران مهم ترين اقدام دولت در اين زمينه بود. با اين حال، در فاصلۀ كوتاهي پس از ساخت كوي، تقريباً هفتاد درصد از زاغه نشينان در اوايل دهۀ پنجاه شمسي اقدام به ترك اين خانه ها كرده بودند. بنابراين، پرسش نوشتۀ حاضر اين است كه چرا ساكنان كوي نهم آبان، با وجود نياز شديد به داشتن مسكني مناسب، اقدام به ترك خانه هاي خود در اين كوي مسكوني كردند؟ مدعاي نوشتۀ حاضر اين است كه عدم تناسب اين خانه ها با شيوه هاي كسب معاش زاغه نشينان اصلي ترين دليل آن ها براي ترك كوي نهم آبان بود. بر اين اساس، نخست نحوۀ ساخت و اسكان زاغه نشينان در كوي نهم آبان شرح داده مي شود. سپس مشخصات اجتماعي و اقتصادي ساكنان كوي بررسي خواهد شد و در آخر تلاش مي شود نشان داده شود كه چرا زاغه نشينان اقدام به ترك خانه هاي كوي نهم آبان كردند.