بررسي اثرات ماتريكس خارج سلولي جفت انساني بر التيام زخم ديابتي در مدل حيواني

مقدمه و هدف: مطالعات بسياري نشان داده‌اند كه مشتقات جفت مي‌توانند در التيام زخم نقش داشته باشند؛ در عين حال، نقش دقيق ماتريكس خارج سلولي جفت در التيام زخم پوستي واضح نيست. بر اين اساس مطالعه حاضر به بررسي اثرات ماتريكس خارج سلولي جفت بر التيام زخم ديابتي در مدل حيواني پرداخته است.مواد و روش ها: طي اين تحقيق تجربي آزمايشگاهي جفت انساني آسلولار شده و ماتريكس خارج سلولي تهيه گرديد. موشهاي صحرايي نر نژاد ويستار پس از القاي ديابت به وسيله استرپتوزوتوسين  به دو گروه كنترل (9 سر) و گروه تيمار با ماتريكس خارج سلولي جفت (9 سر) تقسيم‌بندي شدند. سپس زخم‌هايي به قطر 0.8 سانتي‌متر در ناحيه پشت موش‌ها ايجاد شد. در روزهاي0، 7، 14 و 21 سطح زخم با استفاده از نرم افزار Image J اندازه گيري شد. جهت مقايسه مساحت زخم ميان گروهها از آزمون تحليل واريانس اندازه هاي مكرر دو عاملي استفاده شد.نتايج: مساحت زخم در گروههاي كنترل و تيمار در روزهاي  14 و 21  پس از تيمارنسبت به اولين روز ترجمه دچار كاهش معناداري شد. بر خلاف گروه تيمار، مساحت زخم در گروه كنترل در روز 7 نسبت به روز صفر تفاوت معناداري نداشت. كاهش مساحت زخم در روز 21 در گروه تيمار با جفت آسلولار نسبت به گروه كنترل به صورت معناداري بيشتر بود.نتيجه‌گيري: ماتريكس خارج سلولي داراي نقش مهمي در فرآيند تسريع التيام زخم پوستي در موارد ديابت در مدل حيواني مي‌باشد. يافته‌هاي اين پژوهش مي‌توانند در حوزه طراحي درمان زخم پوستي در بيماران ديابتي كاربرد داشته باشند.