تقابل صمت و نطق در نهج البلاغه بر اساس نظريه ي پساساختارگرايي

نهج البلاغه به عنوان يك اثر برجسته اديبانه ي معرفتي اين قابليت را دارد كه ساختار آن از منظر رويكردهاي جديد نقد ادبي چون پساساختارگرايي با محوريت تقابل‌هاي دوگانه مورد واكاوي قرار گيرد تا از سويي گامي باشد براي استفاده از روش‌هاي نوين تحليل متن در حوزه مطالعات اسلامي و تحقيقات بين رشته‌اي در اين باب و از سوي ديگر ما را به ساحت معرفتي جديدي از متن رهنمون سازد. اين نوشتار مي‌كوشد تا تقابل دوگانه صمت و نطق را بر اساس نظريه پساساختارگرايي بررسي كند. به همين منظور با استخراج كليد واژه‌هاي اين حوزه معنايي به صورت متقابل و بررسي دو واژه ي محوري صمت و نطق در سياق‌هاي مختلف دريافته كه بر خلاف فرضيه ي رايج مبني بر مثبت تلقي كردن نطق، امام (ع) رويكردي ساختارشكنانه به اين تقابل داشته و صمت را به معناي گزيده گويي پديده‌اي مثبت و ارزشي تلقي نموده و آن را وقار آفرين، تأثير گذار، نشانه ي خردمندي و يكي از راه‌هاي تكميل انديشه دانسته است.