توسعه مدل كارآفريني روستايي در ايران از طريق مطالعه نقش ميانجي توانمندسازي روستاييان

امروزه، صاحب‏نظران و نهادهاي توسعه، كارآفريني روستايي را مداخله ‏اي راهبردي براي ارتقاي توسعه روستايي و تسريع در روند آن مي‏ دانندكه نقشي مهم در كاهش فقر و توسعه عدالت اجتماعي و نيز ايجاد فرصت‏ هاي شغلي فراوان براي روستاييان دارد. بر اين اساس،  مطالعه حاضر، با هدف توسعه كارآفريني روستايي، در پي پاسخ بدين پرسش بود كه «چگونه مي‏توان از طريق مطالعه نقش ميانجي توانمندسازي روستاييان، موجب بهبود عملكرد زيست ‏بوم و توسعه كارآفريني در فضاي روستايي كشور ايران شد؟». پژوهش كاربردي حاضر، با بهره‏ گيري از روش كمي و راهبرد مدل‏سازي معادلات ساختاري، به روش حداقل مربعات جزيي با رويكرد PLS انجام شد. گردآوري داده ‏هاي پژوهش از طريق تكميل 102 پرسشنامه محقق‏ ساخت روا و پايا با روش نمونه‏ گيري خوشه‏ اي در بازه زماني 1399-1389 صورت گرفت. نتايج تحقيق نشان داد كه دو جريان توانمندساز شناختي شامل توانمندسازهاي فردي، گروهي و بنگاهي و جريان توانمندساز عاطفي يا روان‏شناختي با تأثيرپذيري از ابعادي همچون رفع موانع و بهبود محيط كسب‏ و‏كار روستايي، حمايت و پشتيباني از كسب ‏و‏كارهاي روستايي، طرح و برنامه روستايي، و اهداف و ارزش‏هاي كارآفريني روستايي، مي ‏توانند منجر به توسعه كارآفريني روستايي با شاخص ‏هايي همچون ايجاد و يا حفظ و توسعه كسب‏ و‏كارهاي روستايي و يا كارآفريني اجتماعي روستايي شوند. در پايان، بر اساس يافته‌هاي پژوهش، چند پيشنهاد كاربردي از جمله آگاهي ‏افزايي در خصوص مؤلفه‏ هاي توانمندساز در سه سطح فرد، گروه و بنگاه به كسب ‏و‏كارهاي روستايي، نقش ‏آفريني مربيان و مرشدان كسب‏ و‏كارهاي روستايي، نقش ‏آفريني ‏هاي چندگانه دولت كارآفرين و نقش ‏آفريني كليدي و حياتي جوامع محلي ارائه شد.