رويكردي اثربخش براي كاهش آلاينده‌هاي زيست‌محيطي از طريق جايگزيني سوخت زيستي با سوخت فسيلي با اعمال هزينه‌هاي اجتماعي و حد مجاز انتشار گازهاي آلاينده و گلخانه‌اي در يك سيستم توليد برق تركيبي در كشور ايران (مطالعۀ موردي)

افزايش روزافزون دماي كرۀ زمين و نياز حياتي به كاهش آلاينده‌هاي زيست‌محيطي ناشي از گازهاي گلخانه‌اي توليدشده در اثر مصرف سوخت‌هاي فسيلي از يك‌سو و تجديدناپذيري اين نوع سوخت‌ها از سوي ديگر، منجر به تغيير رويكرد و استفاده از فناوري‌هاي پيشرفته و منابع تجديدپذير انرژي به‌عنوان سوخت‌هاي جايگزين در تجهيزات توليدكنندۀ انرژي الكتريكي شده است. با اين حال طبيعت نامتناوب منابع انرژي تجديدپذير‌ سبب شده است تا از ديزل ژنراتور به‌عنوان يك منبع پشتيبان براي پوشش بار در شرايط حساس و اضطراري استفاده شود. در اين ميان استفاده از سوخت زيستي به‌عنوان جايگزين سوخت‌ فسيلي در ديزل ژنراتورها، نه‌تنها از انتشار خالص كربن دي‌اكسيد و ساير آلاينده‌هاي سمي در هوا جلوگيري مي‌كند، بلكه از لحاظ اقتصادي نيز مي‌تواند از صرف هزينه‌هاي بسيار در آينده جلوگيري كند. در اين پژوهش سعي شده است تا علاوه بر حفظ مشخصات فني و افزايش قابليت اطمينان سيستم ناشي از افزودن نيروگاه برق ‌آبي به ساير سيستم‌هاي بادي و خورشيدي، از سوخت بايو ديزل (سوخت زيستي)‌ به‌عنوان جايگزين سوخت فسيلي در ديزل ژنراتور استفاده و بهينه‌ترين تركيب سيستم به‌لحاظ اقتصادي با اعمال هزينه‌هاي اجتماعي و حد مجاز انتشار گازهاي آلاينده و گلخانه‌اي در حالت مستقل از شبكه با كمك نرم‌افزار هومر براي مطالعۀ موردي روستاي ونايي در استان لرستان در كشور ايران شناسايي شود.