ارائه الگوي ارزشيابي جامع پژوهشگران براي ج.ا.ايران: آموزه‌هايي از جهان

ارزيابي پژوهشگر در ايران نه‌تنها به دليل اولويت‌بندي آن‌ها براي جبران خدمات يا جذب ايشان در سازمان‌هاي پژوهشي بلكه به عنوان يكي از روش‌هاي ايجاد تعهد سازماني، ارتقا و هدايت توان پژوهشي، افزايش ميزان رضايت از كار پژوهشي و نهايتاً حل مسائل واقعي و بهبود وضعيت رفاه جامعه كاربرد دارد. هدف اين پژوهش آن است كه سنجه‌هاي ارزشيابي پژوهشگران را مبتني بر مستندات علمي مربوط به اين حوزه ترميم نموده و نهايتاً چارچوب جامعِ مناسبي را كه تامين كننده انتظارات از يك پژوهشگر متعهد، دانشمند و توانمند در حل مساله است ارائه دهد. روش به‌كار گرفته شده در اين پژوهش فراتركيب مستندات علمي است كه 118 مستند علمي مبناي كار قرار گرفت. استخراج نقاط قوت و ضعف روش‌هاي اصلي و مكمل ارزشيابي پژوهشگران، شناسايي مخاطرات ناشي از ارزشيابي سنتي و سنجه‌هاي جديد ترميمي تحت عنوان دگرسنجه‌ها از مهم‌ترين يافته‌هاي پژوهش است. الگوي ارزشيابي جامع پژوهشگران به عنوان نتيجه اصلي پژوهش كه مشتمل بر پنج سطح است. مطابق با الگو، مستندات علميِ پژوهشگران، حاصلي از ويژگي‌هاي فردي پژوهشگر در ضرب با زيست‌بومِ پژوهش است كه توسط داوراني متناسب با نوع و هدف پژوهش سنجيده مي‌شود. در هر صورت، پژوهش زماني قابل دفاع و مفيد است كه منجر به بهبود اقتصادي يا بسط نظريه در ميان مدت و افزايش اقتدار و رفاه عمومي در بلند مدت گردد.