مقايسه مقاومت ضربه‌اي بتن قليافعال و بتن معمولي تحت حرارت بالا بر اساس آزمون XRD و SEM

در چند دهه اخير سازه‌ها به لحاظ پدافندي در مواجهه با بلاياي طبيعي و مصنوعي، از اهميت ويژه‌اي برخوردار بوده‌اند. لذا نياز به ساخت سازه‌هايي با استحكام بالا از دغدغه‌هاي مهندسان در اين حوزه بوده است. بتن به‌عنوان يكي از مصالح اصلي مصرفي در سازه‌هاي بتني، داراي نقش مؤثري در بهبود و ارتقاي استحكام سازه‌ها است. مقاومت بتن در برابر ضربات وزنه افتان به‌عنوان يكي از خواص مكانيكي بتن شناخته مي‌شود. در اين پژوهش آزمايشگاهي، يك طرح اختلاط از بتن معمولي با عيار سيمان 450 كيلوگرم بر متر مكعب ساخته شد، يك طرح اختلاط نيز از بتن قليافعال بر پايه سرباره كوره آهن گدازي ساخته شد تا ميزان مقاومت ضربه‌اي بتن از نوع وزنه افتان تحت دماي محيط و حرارت 500 درجه سلسيوس، در سن عمل آوري 90 روزه مورد مقايسه و ارزيابي قرار گيرد. در ادامه، آزمون‌هاي طيف سنجي پراش اشعه ايكس (XRD) و تصاوير ميكروسكوپ الكتروني روبشي (SEM) به‌منظور بررسي بيشتر و راستي آزمايي نتايج آزمون مقاومت ضربه‌اي، در سن عمل آوري 90 روزه در دماي محيط و تحت حرارت 500 درجه سلسيوس بر روي نمونه‌ها انجام گرفت. در بخش نتايج، ميزان انرژي جذب شده در آزمون ضربه‌اي وزنه افتان در دماي محيط، براي بتن معمولي به مقدار 244.24 ژول و براي بتن قليافعال به مقدار 223.89 ژول كسب گرديد، كه اين مقادير تحت اعمال حرارت بالا در بتن، به ترتيب به مقدار 90.9 و 72.72 درصد افت را از خود نشان داد. ميزان شاخص انعطاف پذيري در اين آزمون تحت دماي محيط، براي بتن معمولي به مقدار 33.22.33 ژول و براي بتن قليافعال به مقدار 1.58 ژول كسب گرديد، كه تحت حرارت بالا در بتن، به ترتيب به مقدار 28.75 درصد بهبود و 9.49 درصد افت را نشان داد. نتايج حاصل از آزمون‌هاي XRD و SEM ضمن هماهنگي با يكديگر، در همپوشاني با نتايج حاصل از آزمون مقاومت ضربه‌اي قرار داشت.