بررسي تحليلي انتقادي خود صوري در فلسفه ذهن جان سرل

سرل تحت تأثير هيوم منكر جوهر غيرجسماني نفس است، اما با فاصله‌گيري از او، نظريه «خود صوري» را مطرح كرده است. اين نوشتار نظريه سرل را توصيف كرده، سپس با بررسي تحليلي عقلي ناتمامي آن را نشان مي‌دهد. هيوم هر ادراكي را متمايز از ساير ادراك‌ها مي‌دانست. به اعتقاد سرل، در اين صورت، نمي‌توان ميان يك آگاهي داراي ده تجربه با ده آگاهي متفاوت كه هر يك تجربه‌اي براي خود دارد، تمايز نهاد، در حالي كه ما داراي يك ميدان وحدت‌يافته از آگاهي هستيم كه مدام رو به گسترش است. در مفهوم نوهيومي او، نفس يك مغز جسماني داراي رابطه علّي با جهان است كه حامل قلمروهاي آگاه وحدت‌يافته است. او در مرحله دوم، با طرح وجود سه شكاف ميان مقدمات روان‌شناختي و كنش ارادي بر ضرورت طرح ايده‌اي غيرهيومي از نفس استدلال مي‌كند. عوامل روان‌شناختي متقدم بر كنش موجب ضرورت تحقق آن نمي‌شوند، در نتيجه، تنها با يك نفس غيرهيومي فروكاست‌ناپذير مي‌توان اين شكاف‌ها را پر كرد و تحليلي درست از كنش ارادي به دست داد. البته اين نفس غيرهيومي تنها يك نفس صوري است. همچنان كه در ادراك بصري، منظر شرطي مطلقاً صوري براي فهم‌پذير كردن تجربه‌ها است و هيچ ويژگي جوهري/ واقعي ديگري ندارد، خود سرلي نيز مفهومي است مطلقاً صوري، اما پيچيده‌تر. اين پژوهش روشن مي‌كند كه خود صوري سرل برآمده از طبيعي‌باوري وي و تلاش براي تحليل پديده‌هاي ذهني بر اساس امور فيزيكي است، اما به رغم تلاش وي، اين نگرش نمي‌تواند اتصال تجارب نفساني و نيز شكاف‌هاي سه‌گانه در ساختار كنش ارادي را پر كند.