اثربخشي آموزش تاب‌آوري خانوادگي برخودكارآمدي خانواده‌هاي نظامي

واژه تاب‌آوري خانواده به فرايندهاي انطباقي و مقابله اي خانواده به عنوان يك واحد كاركردي اشاره دارد. در سطوح مختلف فردي، خانوادگي و اجتماعي مفهوم سازي مي‌كند كه ؛ نه تنها خانواده‌ها را اصلاح مي‌كند، بلكه آنها را آماده مي‌سازد تا با چالش‌هاي آينده نيز روبه رو شوند. پژوهش حاضر با هدف اثربخشي آموزش تاب‌آوري خانوادگي بر خودكارآمدي خانواده‌هاي نظامي در كوي سازماني لويزان انجام گرفت. پژوهش حاضر نيمه آزمايشي با گروه كنترل و آزمايش بود. با استفاده از روش نمونه‌گيري در دسترس تعداد 60 نفر به‌صورت داوطلبانه كه داراي كمترين نمره تاب‌آوري را داشتند، انتخاب و به ‌صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل گمارش گرديدند. سپس آموزش مؤلفه‌هاي تاب‌آوري خانوادگي براي گروه آزمايش به مدت 10 جلسه در گروه آزمايش اجرا شد و گروه كنترل از هيچگونه درماني برخوردار نشد. در اين پژوهش از پرسشنامه سطوح خودكارآمدي شرر(1982) استفاده گرديد و داده‌هاي به دست آمده به شيوه تحليل كوواريانس تحليل شدند. نتايج حاكي از اثربخشي آموزش مؤلفه‌هاي تاب‌آوري خانوادگي بر روي ميزان خودكار آمدي (61.76=F و 0.46= P= 0.000=Eta) خانواده‌هاي نظامي بود. بسته آموزش تاب‌آوري خانوادگي تدوين شده ارتباط مثبت معناداري با خودكارآمدي خانواده نظامي دارد. يافته‌هاي پژوهش حاضر بيانگر آن بودند كه كاربرد آموزش مؤلفه‌هاي تاب‌آوري در فضاي كار براي خانواده‌هاي نظامي مي‌تواند در ارتقاء مؤلفه‌هاي خودكارآمدي و همچنين افزايش آگاهي و بالا بردن ميزان خودكار آمدي اجتماعي آن‌ها موثر باشد.