سبك‌شناسي و تنوع زباني در داستان‌هاي سيمين دانشور و بزرگ علوي از منظر زبان‌شناسي نقش‌گراي هاليدي

تحليل و بررسي متون ادبي بر مبناي اصول و نظريه‌هاي مكاتب زبان‌شناسي، يكي از مهم‌ترين رويكردهاي نقد و تحليل آثار ادبي در دهه‌هاي اخير بوده است، به‌ويژه زماني كه بحث مقايسه داستان‌هاي زنان و مردان باشد، توجّه به ساختارهاي زباني آثار آن‌ها، مي تواند تفاوت‌هاي زبان زنانه و مردانه را مشخص كند و نيز ضعف و قوت آثار را نمايان كند. يكي از نظريه هاي مهم زبان‌شناسي كه با معيار آن، مي‌توان به چنين مطالعه‌اي پرداخت، نظريۀ نقش‌گرايي مايكل هاليدي است. در اين مقاله كه به روش تحليلي توصيفي انجام‌شده است بنابر نظريۀ نقش‌گرايي هاليدي به بررسي ساختار و كاركرد زبان و دستور زبان در داستان‌هاي دو نويسندة بزرگ، سيمين دانشور و بزرگ علوي پرداخته شده است. از‌جمله يافته‌هاي اصلي مقاله اين است كه در سبك نويسندگي سووشون و به‌طوركلي نويسندگان زن، وجود برخي ويژگي‌هاي خاص در كاربرد گروه‌هاي فعلي و اسمي ديده مي‌شود كه در سبك نويسندگان مرد نيست و به‌عنوان نمونه نمودهاي التزامي در سووشون بسامد بيشتري دارد.