تأثير پارامترهاي زمين‌شناسي بر نسبت تراوايي‌ افقي به عمودي در مخازن كربناته سازندهاي كنگان و دالان بالايي

هدف از مطالعه حاضر، بررسي تغييرات تراوايي و نسبت مقدار تراوايي افقي به عمودي در مخازن كربناته كنگان و دالان بالايي است. تأثير پارامترهاي زمين‌شناسي ازجمله نوع سنگ‌شناسي، بافت، رخساره و تخلخل بر مقدار تراوايي افقي و عمودي و تغييرات آنها و نيز نسبت مقدار تراوايي افقي به عمودي در اين سازندها در بخش مركزي خليج فارس بررسي شده است. براي اين منظور، از روش‌هاي آماري بر‌روي داده‌هاي به‌دست آمده از مطالعه پلاگ‌ها و مقاطع ميكروسكوپي از مغزه‌هاي يك چاه به ضخامت m 402 استفاده شده ‌است. نتايج به‌ دست آمده نشان مي‌دهد كه مقدار ميانگين تراوايي افقي در دو نوع سنگ‌شناسي دولوميت و آهك، در نوع بافت كربنات بلوري و در گروه‏رخساره مادستون و كربنات بلوري به مقدار ميانگين تراوايي عمودي نزديك است. با افزايش تخلخل بدون در نظر گرفتن ديگر شاخص‌هاي زمين‌شناسي، تراوايي‏ها افزايش و نسبت تراوايي افقي به عمودي كاهش مي‌يابد. همچنين، دو عامل ناهمگني و افزايش ميزان دانه (از بافت مادستون به گرينستون) نسبت‌به خميره و سيمان در تغييرات و نسبت مقدار تراوايي افقي به عمودي مؤثر است و حضور دانه‏ها سبب افزايش ناهمگني مي‏شود. در محيط‏هاي رسوبي پرانرژي و در رخساره‏هاي دانه‌پشتيبان تراوايي افقي بيشتر از تراوايي عمودي خواهد بود. همچنين، مشاهده شد كه دولوميتي‌‌شدن نسبت تراوايي افقي به عمودي را به‌سبب افزايش ناهمگني كاني‌شناسي افزايش مي‌دهد، اما در مقادير بسيار بالاي اين كاني (بيش از 90%) به‏دليل همگن‌شدن بافت سنگ، نسبت تراوايي‌ افقي به عمودي كاهش مي‌يابد. بنابراين، نسبت تراوايي افقي به عمودي به ميزان ناهمگني، ميزان دانه، سنگ‌شناسي بستگي دارد و افزايش تخلخل و تراوايي، همگن‌بودن نمونه هم از نگاه نوع كاني تشكيل‌دهنده سنگ و هم از نگاه بافت، سبب نزديك شدن ميزان تراوايي افقي و عمودي است.