زوايه ديد زماني در داستان‏هاي قرآن و عهد عتيق (مطالعه ‏موردي داستان حضرت ابراهيم و لوط (ع) )‏

زاويه ديد زماني، به بررسي زمان در روايت را بحث و در آن از سه جنبه اصلي ترتيب، ديرش و بسامد مطرح ‏مي‏ ‏شود كه بايد آنها را در كل متن و نه دريك جمله بررسي كرد؛ اين نوشتار به صورت توصيفي و تحليلي به بررسي ‏‏زاويه ديد زماني در داستان حضرت ابراهيم و لوط در دو كتاب مقدس قرآن كريم و عهد عتيق پرداخته است، ‏نتايج ‏بدست آمده نشان مي‏ دهد كه انديشه كلي حاكم بر دو كتاب بر زوايه ديد زماني تاثير مستقيم داشته است؛ ‏ترتيب در ‏داستان عهد عتيق بارزتر از قرآن كريم مي ‏باشد و زمان قرائت با زمان روايت نسبت هماهنگ‏تري در قران ‏كريم بر ‏عهد عتيق دارد و نيز بسامد در قرآن كريم مكرر و در عهد عتيق در اغلب از نوع مفرد است، اين موارد از ‏ايدئولوژي ‏قرآن كه هدايتي و تربيتي است و در عهد قديم تاريخي است، را نشأت گرفته و به صورت كلي سعي در بيان آن را ‏دارد.‏