پيش‌بين‌هاي كيفيت زندگي و بهزيستي روانشناختي مادران دانش‌آموزان كم‌توان ذهني با ميانجيگري ذهن‌آگاهي مادر

پژوهش حاضر با هدف بررسي پيش بين ‌هاي كيفيت زندگي و بهزيستي روانشناختي مادران دانش‌ آموزان كم ‌توان ذهني با ميانجي‌گري ذهن ‌آگاهي مادر انجام شد. در اين پژوهش توصيفي ـ ‌همبستگي، با نمونه ‌گيري خوشه‌ اي چندمرحله‌ اي 298دانش‌ آموز (از 878دانش ‌آموز) از مدارس ابتدايي دانش ‌آموز كم ‌تواني ذهني استان گلستان، در سال تحصيلي 1399ـ1398، انتخاب شدند. ابزارهاي مورد استفاده عبارتنداز: پرسشنامه مشكلات رفتاري كودكان راتر، مقياس مهارت ‌هاي اجتماعي ماتسون، پرسشنامه پنج‌ وجهي ذهن ‌آگاهي، پرسشنامه كوتاه كيفيت زندگي سازمان بهداشت جهاني و مقياس بهزيستي روانشناختي ريف. داده ‌ها با آمار توصيفي، آزمون همبستگي پيرسون و مدل ‌يابي معادلات ساختاري تحليل شدند. نتايج نشان داد همبستگي مثبت معناداري بين مهارت ‌هاي اجتماعي و ذهن‌ آگاهي با كيفيت زندگي و بهزيستي روانشناختي وجود دارد. همچنين همبستگي منفي معناداري بين مشكلات رفتاري با كيفيت زندگي و بهزيستي روانشناختي وجود دارد. بعلاوه نقش ميانجي ذهن‌ آگاهي در رابطه مهارت ‌هاي اجتماعي و مشكلات رفتاري با كيفيت زندگي و بهزيستي روانشناختي مورد تأييد قرار گرفت (0/01 P). براساس يافته ‌هاي پژوهش مي ‌توان نتيجه گرفت افزايش مهارت ‌هاي اجتماعي و كاهش مشكلات رفتاري دانش‌ آموزان در مدرسه موجبات ارتقاء كيفيت زندگي و بهزيستي روانشناختي مادران آن ها را فراهم مي ‌سازد.