شناسايي و اجراي موافقت‌نامه‌هاي حل‌وفصل اختلاف بين‌المللي ناشي از ميانجيگري در چارچوب كنوانسيون سنگاپور

كنوانسيون سنگاپور در خصوص ميانجيگري معاهده‌اي است چندجانبه كه توسط كميسيون حقوق تجارت بين‌الملل (آنسيترال) ايجاد شده و چارچوب متحدالشكل و كارآمدي را براي اجراي موافقت‌نامه‌هاي حل‌وفصل اختلافات ناشي از ميانجيگري فراهم كرده است. هدف از پژوهش حاضر بررسي سازوكار پيش‌بيني‌شده در كنوانسيون سنگاپور به‌منظور شناسايي و اجراي موافقت‌نامه‌هاي حاصل از ميانجيگري است. در اين مقاله به روش تحقيق توصيفي -تحليلي و بر مبناي مطالعات كتابخانه‌اي، با تحليل و تشريح قلمرو و آيين اجرايي موافقت‌نامه‌هاي مذكور و نيز شرايط و موانع درخواست اجرا در چارچوب كنوانسيون سنگاپور به اين نتيجه دست يافتيم كه كنوانسيون سنگاپور و قانون نمونۀ ميانجيگري مي‌تواند پاسخي به نگراني عدم ضمانت كافي موافقت‌نامه‌هاي ناشي از ميانجيگري باشد. نخست آنكه دادگاه‌ها موافقت‌نامه‌هاي حل‌وفصل اختلاف را بدون نياز به طرح دعوا تحت عنوان نقض قرارداد به رسميت شناخته و اجرا نمايند و دوم اينكه موافقت‌نامه‌هاي واجد شرايط بر اساس كنوانسيون، داراي اعتبار امر قضاوت شده تلقي گردند. همچنين در خصوص كشورهايي كه همانند ايران داراي قانون ميانجيگري نيستند، مناسب است تا كنوانسيون سنگاپور را همراه با قانون نمونه ميانجيگري 2018 يا مقررات مشابه آن تصويب كند.