شناسايي فرصت و چالش‌هاي برنامه‌ريزي دانشگاهي و ارائه الگوي سيستمي به منظور برنامه‌ريزي آموزش عالي: براساس نظريه داده‌بنياد

پژوهش حاضر با هدف تحليل چالش هاي نوظهور آموزش عالي و كنشگري  اعضاء هيأت علمي در برنامه ريزي آموزشي و ارائه مدلي مفهومي براساس درك، تفسير و معناسازي اعضاء هيأت علمي جهت توسعه آموزش عالي كشور انجام شده است. براي رسيدن به هدف مذكور از روش نظريۀ داده بنياد استفاده شده است. اطلاعات از اعضاء هيأت علمي دانشگاه تهران و خوزستان جمع آوري شدند. در مجموع 23 نفر با روش نمونه گيري هدفمند با لحاظ قاعده اشباع و حداكثر تنوع انتخاب مورد مصاحبه قرار گرفتند. تحليل داده ها با استفاده از رويه هاي نظام مند كوربين و اشتراوس انجام شد كه شامل كدگذاري مفاهيم و شكل دادن به نظريه است. در مرحلۀ كدگذاري باز 315 مفهوم به دست آمد كه در قالب 16 مقوله اصلي، حول يك مقوله ي هسته به نام (چالش هاي پيش روي برنامه ريزي دانشگاهي و كيفيت ادراك شده) شكل گرفته اند. با توجه به سطح‌بندي انجام شده پيشايندها (توسعه فرهنگ كيفيت)، فرآيندها (توانمندسازها) و برآيندها (مسئله بهبود كيفيت) الگوي نهايي ارزشيابي كيفيت برنامه ريزي دانشگاهي طراحي شد. براساس اين الگو بازتعريف جايگاه دانشجويان و استادان در مجموعه گفتمان آموزش عالي زيربنايي‌ترين عنصر در پياده‌سازي كيفيت برنامه ريزي دانشگاهي است. اين شاخص بر خوداثربخشي و تفكرعلي كنشگران دانشگاهي تأثير مي‌گذارد. در نهايت نيز جامعه پذيري دانشگاهي، تسهيم دانش و كارآمدي برنامه ريزي درسي مبتني بر نياز را فراهم مي‌آورد. جهت عملياتي نمودن اين امر بازنگري در قوانين اجرايي و توجه به عقلانيت و گفت وگوي ذينفعان ضروري مي باشد.