بازخواني انتقادي رهيافت جامعه پذيري سياسي با نگاهي به چشم انداز پژوهش هاي آتي

جامعه پذيري سياسي به عنوان رهيافتي كه تلاش دارد تا فراگرد اجتماعي شدن سياسي و انتقال فرهنگ سياسي به نسل هاي جديد را توضيح دهد هميشه واجد اهميت بوده و از ديرباز با عناوين گوناگون مورد توجه متفكرين سياسي و اجتماعي قرار گرفته است. اما ميراث پارادايم نوسازي و روش شناسي رفتارگرا در اين رهيافت موجب گرديده تا در دهه هاي اخير از ميزان اقبال به آن كاسته و ضرورت بازانديشي در آن جدي تر شود. پژوهش حاضر با بهره جستن از روش مطالعه اسنادي در بخش جمع آوري اطلاعات و الگوي تحليل محتواي كيفي در بخش تحليل داده ها، ضمن مرور برخي نظريه هاي سنتي در اين رهيافت تلاش دارد تا ضمن طرح جدي ضرورت بازانديشي به نقد و بررسي رويكرد سنتي پژوهش در اين حوزه و ارائه ي پيشنهادات و الزاماتي جهت پژوهش هاي آتي در آن بپردازد و در اين رهگذر از ديدگاه هاي متأخر برخي صاحب نظران كه در پژوهش هاي جديد انعكاس يافته است ياري جسته است. يافته هاي پژوهش نشان مي دهد عواملي چون غلبه ي كمي گرايي، ارزش زدگي، غفلت از عوامل زمينه اي و كلان، انفعال سوژه در تحقيقات، ناديده گرفتن خرده فرهنگ ها، ساده سازي مفهوم كنش سياسي، عدم اجماع مفهومي، محدود كردن عوامل، غفلت از تأثر پديده هاي نوين اجتماعي چون شبكه هاي اجتماعي مجازي و فقر نظري تعدادي از نقدهاي جدي بر اين رهيافت نظري است كه نياز به توجه و بازانديشي دارد. در نهايت پيشنهاداتي نيز به شكل دسته بندي شده ارائه شده است.