تحليل و نقادي رويكردهاي متفاوت به مسئله آگاهي در سنت دكارتي- اروپايي و پديدارشناسي

رويكرد دكارت و سنت فلسفي پس از وي به آگاهي، پيامدهاي معرفتي را به دنبال داشت. تمايز سوژه و ابژه و مسئلۀ نحوۀ ارتباط ذهن و بدن كه موجب گرفتاري ذهن در ميان تصورات خود شده و درنهايت منجر به مسئلۀ «تنگناي شخصي» گرديد. همچنين مشكل اين‌هماني شيء ادراكي، شكاكيت، و بحث ارزش‌گذاري با توجه به شكاف ميان ذهن و عين، به‌طور خلاصه از پيامدهاي اين رويكرد به‌شمار مي‌روند. با عنايت به اين مسئله، رويكردهاي بديل براي مرتفع ساختن اين پيامدها از سوي فيلسوفان ارائه گرديد. ازجمله اين رويكردها، پديدارشناسي در تقرير هوسرل، هيدگر و مرلوپونتي است. پديدارشناسي استعلايي هوسرل، با به ميان كشيدن حيث التفاتي و همچنين هيدگر با آموزه «بودن در جهان» و مرلوپونتي با ايده بدن‌هاي آگاه، توصيفي از سازوكار و ويژگي‌هاي آگاهي به‌دست دادند. مقاله حاضر در تلاش است تا مشكلات نظام معرفتي دكارتي-اروپايي را بررسي كرده، سپس نحوۀ مواجهه با مشكلات پيش‌آمده را نشان داده، و درنهايت ويژگي‌هاي هر رويكرد را تحليل و نقادي كرده و تبيين كند كه آيا رهيافت‌هاي بديل توانسته‌اند مشكلات پيش‌آمده را مرتفع سازند يا خير؟