درنگي بر تمايزات طبيعيات و علوم تجربي

ارسطو به‌سبب روش فلسفي در شناخت طبيعت و برهاني‌كردن گزاره‌هاي طبيعي، همواره به‌دنبال به‌دست‌آوردن نتايج ثابت و مابعدالطبيعي از روابط جهان هستي بود. به همين دليل، ويژگي‌هايي همچون ابطال‌پذيري جزء ماهيت طبيعيات نبود. با تحولات علمي اروپا، اين نگرش فلسفي به جهان تغيير كرد و آن را گوياي واقعيت جهان نمي‌ديدند و فلاسفه همگي تلاش كردند تا روش مشاهده و فرضيه و استقراء را به‌عنوان روشي كارآمد در شناخت طبيعت معرفي كنند؛ زيرا اين روش تجربي مي‌توانست حقيقت جهان خارج را توصيف كند. بدين‌سان، نگاه فلسفي و مابعدالطبيعي به طبيعت جاي خود را به نگاه تجربي و ابطال‌پذير علوم تجربي داد. همچنين، علاوه بر تمايزاتي كه در تحولات شناخت طبيعت ايجاد شد، روش و غايت طبيعيات به روش و غايت جديدي در علوم تجربي تبديل شد. اين تمايز عمده در نگاه به طبيعت، پيامدهاي بسياري در پي داشته است. در اين نوشتار به اين تمايزات و تحولات مي‌پردازيم.