تحليل جامعه‌شناختي تأثير خودكنترلي بر فراغت انحرافي جوانان (مطالعه موردي: جوانان شهر بابلسر)

در جهان پرتنش امروز كه انسان‌ها به دليل مشغله فراوان همواره احساس خستگي مي‌كنند، اهميت اوقات فراغت بر كسي پوشيده نيست. از سوي ديگر فراغت انحرافي بعنوان فعاليتي فراغتي كه هنجارهاي اخلاقي و قانوني جامعه را نقض مي‌كند، مي‌تواند امنيت اجتماعي را به خطر اندازد. اين پژوهش به بررسي تأثير خودكنترلي بر فراغت انحرافي جوانان مي‌پردازد. نظريه عمومي جرم اذعان مي‌كند پايين بودن خودكنترلي در افراد زمينه را براي رفتارهاي انحرافي مهيا مي‌كند. روش پژوهش، پيمايش و ابزار سنجش آن پرسشنامه مي‌باشد. جامعه آماري تحقيق شامل كليه جوانان 35-18 سال شهر بابلسر مي‌باشند كه با استفاده از فرمول كوكران 400 نفر بعنوان حجم نمونه به روش نمونه‌گيري خوشه‌اي چند مرحله‌اي انتخاب شده است. براي بررسي اعتبار از اعتبار صوري و براي پايايي از آلفاي كرونباخ استفاده شده است فراغت انحرافي كه در اين تحقيق در دو بعد اشكار و پنهان مورد بررسي قرار گرفت. ميزان فراغت انحرافي پنهان بيشتر از فراغت انحرافي آشكار گزارش شده است. طبق يافته‌هاي آزمون همبستگي پيرسون، بين ابعاد خودكنترلي و فراغت انحرافي و ابعاش رابطه معني‌داري وجود دارد. براي بررسي تأثير سازه خودكنترلي بر سازه فراغت انحرافي از تكنيك مدل‌سازي معادله ساختاري انجام شده است؛ تأثير خودكنترلي پايين بر فراغت انحرافي مثبت و معني‌دار بوده است (0.65=Beta)؛ همچنين متغيرهاي سازه خود كنترلي با هم توانستند 0.43 از تغييرات متغير وابسته (فراغت انحرافي و ابعاد) را مورد تبيين قرار دهند. در مجموع مي‌توان گفت افرادي كه خودكنترلي پايين‌تري دارند بيشتر در زمان فراغت مرتكب رفتارهاي انحرافي فراغتي مي‌شوند.