سنجش ميزان اثربخشي آموزش روان درمانگري بين فردي به كاركنان زندان كرمان: با تأكيد بر حقوق زندانيان

اين پژوهش با هدف ارتقاء حقوق زندانيان از طريق سنجش ميزان اثربخشي آموزش روان‌‌ درمانگري بين فردي به مددكاران و روان‌شناسان زندان مركزي كرمان انجام شده است. اين پژوهش از نوع مطالعات تجربي است كه بصورت گروه‌هاي متمركز با استفاده از پرسشنامه‌ استاندارد مشكلات بين فردي (IIP) و پرسشنامه افسردگي بك، مقياس الكسيتيميا تورنتو (TAS)، جهت سنجش ميزان اطلاع و مهارت پرسنل زندان از شيوه برخورد با زندانيان انجام شد. اجراي برنامه آموزشي روان‌درمانگري بين فردي (IPT) با استفاده از روش پيش‌آزمون و پس‌آزمون بر روي 39 مددكار و روان‌شناس شاغل به كار در سازمان زندان‌هاي شهر كرمان انجام شد كه در كارگاه‌هاي آموزش روان‌درمانگري بين فردي شركت كردند. شركت‌كنندگان به صورت تمام شماري وارد اين پژوهش شدند و تجزيه و تحليل داده‌ها از طريق نرم‌افزار SPSS 22 انجام شد. يافته‌هاي اين تحقيق نشان داد ميزان اثربخشي آموزش روان درمانگري بين فردي در مرحله پس آزمون تابعي از نمره به دست آمده مشاركت‌كنندگان در مقياس‌هاي افسردگي، ناگويي خلقي و مشكلات بين فردي است. بطوريكه هر چه ميزان مشكلات بين فردي، ناگويي خلقي و افسردگي در ميان پرسنل زندان كمتر بود، اثربخشي برنامه آموزشي براي رعايت حقوق زندانيان بيشتر مي‌شد. يافته‌هاي پژوهش همچنين نشان داد هر چه ميزان تحصيلات و سابقه كار مددكاران بالاتر بود اثربخشي برنامه آموزشي نيز بيشتر مي‌شد. پيشنهاد مي‌شود سازمان زندان‌ها با استمداد از متخصصين در حوزه حقوق بشر و روان‌شناسان اجتماعي توانايي پرسنل خود را در حوزه ارتباطات بين فردي و كاهش افسردگي بهبود بخشد تا امكان استفاده مؤثر از اين گروه جهت كاهش ناهنجاري‌هاي ارتباطي مددجويان ايجاد شود.