مرزهاي طبقاتي مانع اوليه ساماندهي فضاي شهر(نمونه موردي؛ كلان شهر تهران)

شهرها به عنوان پديد‌ه هاي جغرافيايي در طي تحولات صورت گرفته در دهه‌هاي اخير از طريق جهاني شدن و ورود به عصر اطلاعات به يكي از عناصر برجسته زندگي بشري تبديل شده‌اند. به نحوي كه توسعه شهرنشيني را مي‌توان يكي از پيچيده‌ترين تحولات اجتماعي نيم قرن اخير دانست. اين توسعه و تحول با خود يكسري مسائل و مشكلات نظير حاشيه‌نشيني، ايجاد كلان‌شهرها و غيره به همراه آورده است. يكي از مهم ترين اين مسائل توسعه نابرابري ها در فضاي شهرها و شكل‌گيري و توسعه مرزهاي طبقاتي به ويژه در كلان‌شهرهاي جهان سوم نظير تهران است كه به صورت‌هاي مختلف ساماندهي فضاي شهر را تحت تأثير خود قرار داده و با مشكل مواجه ساخته است. بر اين مبنا، مقاله حاضر با روش توصيفي و تحليلي تلاش دارد تا تأثير وجود و توسعه مرزهاي طبقاتي را بر ساماندهي فضاي شهر تهران مورد بررسي قرار دهد. بر اين بنياد بررسي‌هاي صورت گرفته نشان‌دهنده آن است كه در فضاي شهر تهران مي‌توان مرزهاي طبقاتي متعددي مانند سطح درآمد، دسترسي به امكانات، دسترسي به فضاي سبز و غيره را به سادگي مشاهده كرد. وجود اين مرزهاي طبقاتي در فضاي شهر همانند شكافي فضاي شهر را به چندپارگي تقسيم كرده است. نتايج حاصل از پژوهش حاضر نشان‌دهنده آن است كه وجود مرزهاي طبقاتي و توسعه آن در شهر تهران به صورت‌هاي مختلف فضاهاي متفاوتي را به وجود آورده است كه خود به صورت مانعي در برابر ساماندهي شهر تهران عمل مي‌كند.