بسط نظريه‌ ديكانستراكشن دريدا؛ نقدي فلسفي بر سبك ديكانستراكشن در معماري معاصر

وقتي نظريه‌ ديكانستراكشن دريدا در معماري بسط پيدا كرد، گمان ‌مي‌رفت راهي براي ترجمان و نمايش يك انديشه به صورت عملي يافت شده است، اما بازخورد آن آرا در خلق فضاهاي معماري، نشان داد كه تعميم آراي دريدا به معماري تنها بر پايه‌‌ برداشتي سطحي و ناقص از آن آرا بوده كه منجر به برون‌داد سبك ديكانستراكشن در معماري هم شده است. دريدا با همراهي در پروژه‌‌اي كه هدفش ابداع سبك ديكانستراكشن در معماري بود، درصدد برآمد ضمن ارائه نمودي عيني براي نظرات خود، نشان دهد كه هنرها بهترين محل براي تجلي ديكانستراكشن هستند، اما نتايج حاصل از اين پروژه موجب شد تا اين فرضيه‌ او با شكست مواجه شود. بر اين مبنا، اين سوال اساسي مطرح است كه سبك ديكانستراكشن در معماري تا چه اندازه توانسته است به برآيند مواضع دريدا درباره‌ ديكانستراكشن بدل شود و يا تا چه حد با آن اختلاف معناداري دارد؟ براي نيل به اين مهم ضروري است، ميزان تمايز آراي دريدا درباره‌ ديكانستراكشن با سبك ديكانستراكشن در معماري مشخص شود؛ موضوعي كه در ساير پژوهش‌هاي مشابه تمايزي براي آن قائل نشده‌اند و بدون پرداختن به آن به عنوان مباني شكل‌گيري سبك ديكانستراكشن در معماري پذيرفته شده است. بدين ترتيب و بر اين اساس، در اين پژوهش سبك منسوب به ديكانستراكشن در معماري، نه از منظري معمارانه، بلكه از منظري فلسفي مورد نقد و ارزيابي قرار مي‌گيرد و ميزان اختلاف آراي دريدا با اين سبك در معماري تحليل مي‌شود.