مقايسۀ ميان وجهه‌ نظرهاي هيدگر و گادامر درباب ايده‌هاي افلاطون

تصور غالب راجع به فلسفه افلاطون اين است كه افلاطون با جدا كردن اشياء محسوس از نمونه برتر آن‌ها در عالم ايده ها، گام مهمي جهت شكل گيري مابعدالطبيعه برداشته است. طبق نظر افلاطون، ايده ها ذات يا ماهيت اشياء محسوس را شكل مي دهند. ايده ها هم شرط وجود اشياء محسوس و هم شرط شناخت اين اشياء هستند. حال با توجه به اين وجودشناسي و معرفت شناسي بديع، مسائل مهمي پيش مي آيد؛ از جمله: نحوه نسبت اشياء محسوس با نمونه برتر خود در عالم ايده ها به چه صورت است؟ نظرگاه ارسطو مبني بر جدايي ايده ها از اشياء محسوس به چه ميزاني پذيرفتني است؟ فرض وجود ايده ها چه تأثيري بر نظرگاه ما راجع به انسان (دازَين) و زندگي عملي او دارد؟ در اين مقاله سعي بر اين است كه از منظر دو فيلسوف آلماني؛ يعني مارتين هيدگر و هانس گئورك گادامر، پرسش هاي مطرح شده را بررسي كنيم. درحالي‌كه هيدگر اعتقاد دارد افلاطون با طرح آموزه‌ ايده ها، آغازگر فراموشي حقيقت در معناي ناپوشيدگي و نامستوري و در نتيجه فراموشي وجود بوده است، گادامر اعتقاد دارد تفسير هيدگر از افلاطون و كل تاريخ مابعدالطبيعه تحت تاثير انتقادات ارسطو بوده است. گادامر با رجوع به خود محاورات افلاطون ازيك‌طرف، نسبت ايده ها و اشياء محسوس را به‌روشني توضيح مي دهد و از طرف ديگر، تاكيد مي كند كه ايده خير در عين تعالي و پوشيدگي در تمام اعمال ما حضور دارد.