تعارض دروني در رئاليسم دروني

اواخر دهۀ 70 ميلادي تا اوايل دهۀ 90 ميلادي، پاتنم نظريه‌اي پروراند كه به رئاليسم دروني مشهور بود و شعارش از اين قرار بود: «ذهن و جهان در كنار يك‌ديگر به ذهن و جهان سروشكل مي‌دهند». رئاليسم دروني دو مؤلفۀ اصلي داشت: نسبيت مفهومي و وابستگي صدق به اظهارپذيري عقلاني در شرايط ايده‌آل. در اين مقاله استدلال خواهد شد كه در مؤلفۀ دوم؛ يعني وابستگي صدق به اظهارپذيري عقلاني در شرايط ايده‌آل، نوعي تعارض دروني وجود دارد. در اين راستا، پس از شرح و تبيين اين مؤلفه خواهيم ديد كه «ايده‌آل‌سازي شرايط معرفتي» ناشي از تأكيدات پاتنم بر شهودات رئاليستي ما دربارۀ صدق است. همچنين خواهيم ديد كه پاتنم ترجيح مي‌دهد از عبارت «شرايط به حد كافي خوب» به جاي «شرايط ايده‌آل معرفتي» استفاده كند. در ادامه استدلال خواهد شد كه «شرايط به حد كافي خوب» ويژگي‌هايي دارند كه با شهودات رئاليستيِ ناظر به صدق، تعارض پيدا مي‌كنند. بدين‌ترتيب، مي‌توان نتيجه گرفت كه رويكرد پاتنم به صدق در دورۀ رئاليسم دروني‌اش حاوي نوعي تعارض دروني است.