فلسفه اعمال خيريه: از سينگر تا اسپورل

مشاركت در امور خيريه از مكانيزم‌هاي اخلاقي براي رفع فقر اقتصادي است و بحث فيلسوفانه در باب آن از دهه هفتاد ميلادي۱۹۷۰م بالا گرفته است. در اين مقاله، دو استدلال فلسفي مهم از سينگر و اسپوِرل پيرامون وظيفه يا فراتر از وظيفه بودن و چرايي و چگونگي مشاركت در امور خيريه صورت‌بندي و واكاوي شده و با روشي تحليلي، نهايتا از منظر نويسنده نكاتي در تحليل، نقد و تكميل آنها بيان شده است. سينگر معتقد است افرادِ دارا اخلاقا ملزم هستند داشته‌هاي خود را به نيازمندان بدهند مگر آنكه اين كمك مستلزم محروميت از چيزهايي باشد كه اخلاقا قابل مقايسه با همان نياز و مشكل نيازمندان باشد. اسپوِرل در كنار همه نقدها مشخصا اين شرط را شاق و سختگيرانه مي‌داند و بجاي آن معتقد است افراد دارا اخلاقا ملزم هستند داشته‌هاي خود را به نيازمندان بدهند اما پس از آنكه ضروريات زندگي خويش را تامين كرده باشند. در باب تعريف ضروريات زندگي نيز ميان سينگر و اسپوِرل اختلاف نظر جدي وجود دارد و اسپوِرل تعريفي موسع از آن به دست مي‌دهد كه ارزش‌هاي هنري، فكري و اجتماعي را نيز در بربگيرد. همچنين سينگر منبع تامين صدقه و خيريه را مشخص نمي‌كند اما اسپوِرل با تفكيك درآمد مازاد از ثروت مازاد بر اين باور است كه ما صرفا وظيفه داريم كه درآمد مازاد خويش را به نيازمندان بدهيم. بر مبناي يافته‌هاي مقاله، فقدان اولويت‌بندي نيازمندان و عدم تفكيك آن از اولويت‌بندي نيازها تا حدي در هر دو ديدگاه بالاخص ديدگاه سينگر مشهود است.