تعيين رابطه و سهم پيش‌بيني‌كنندگي احساس معنا در زندگي و حس انسجام در رشد پس از سانحه در متاهلين بهبود يافته از كرونا در شهر ايلام

هدف پژوهش حاضر تعيين رابطه و سهم پيش‌بيني‌كنندگي احساس معنا در زندگي و حس انسجام در رشد پس از سانحه در متاهلين بهبود يافته از كرونا در شهر ايلام بود. طرح پژوهش حاضر كمي، مقطعي و به روش همبستگي بود و در آن سعي شد رابطه پيش‌بيني متغير وابسته (رشد پس از سانحه) بر اساس متغيرهاي مستقل (احساس معنا در زندگي و حس انسجام) تعيين شود. جامعه آماري پژوهش حاضر شامل كليه بهبوديافتگان بيماري كرونا (5000 نفر) در شهر ايلام بودند كه از بيمارستان مصطفي خميني منطقه 4 (ايلام) ترخيص شده بودند. نمونه مورد مطالعه پژوهش بر اساس تعداد جامعه آماري تعيين شد، به اين صورت كه ابتدا حجم جامعه مشخص و سپس با توجه به جدول مورگان حجم نمونه (350 نفر) برآورد شد و از اين تعداد 198 نفر مرد و 152 نفر زن بودند. بنابراين روش نمونه‌گيري تصادفي بود. جمع آوري داده ها بر اساس پرسش‌نامه معناي زندگي استگر و اويشي (2004)، پرسش‌نامه حس انسجام انتونووسكي (1993) و پرسش‌نامه رشد پس از سانحه تدسچي و كـالهـون (1996)، انجام گرفت. نتايج تحقيق نشان داد احساس معنا در زندگي و همچنين احساس انسجام به صورت معني داري رشد پس از سانحه را پيش بيني مي كنند. بدين معني كه هرچه ميزان احساس معنا در زندگي و احساس انسجام در بهبوديافتگان از كرونا بالاتر بود، رشد پس از سانحه بيشتري را تجربه كرده بودند (p 0.05). براساس اين نتايج مي توان گفت كه تقويت احساس معنا در زندگي و حس انسجام در افراد مبتلا به بيماري كرونا، مي تواند به عنوان يك آيتم مهم جهت ممكن ساختن تحمل اين بيماري و همچنين تغييرات و رشد مثبت پس از آن مورد توجه قرار گيرد.