چالش هاي نظام چندجانبه پايبندي در رژيم حقوقي تغييرات آب‌وهوايي (با تاكيد بر موافقت‌نامه پاريس)

يكي از چالش‌هاي جامعه جهاني جهت رسيدن به رژيم حقوقي بين‌المللي موثر تغييرات آب‌وهوايي، منافع متضاد بازيگران دولتي در طراحي شيوه‌هاي پايبندي است. با توجه به تجربه نااميد كننده نظام پايبندي آمرانه (بالا به پايين) و الزام‌آور در پروتكل كيوتو، مذاكره‌كنندگان بار ديگر در پاريس در مقابل موانع توسعه نظام چندجانبه پايبندي قرار گرفتند. از حيث روش شناسي، اين مقاله با تحليل چالش‌هاي مزمن حقوقي نظام چندجانبه پايبندي، از طريق همسنجي (مطالعه تطبيقي) سازوكارهاي پايبندي كنوانسيون چهارچوب سازمان ملل متحد و پروتكل كيوتو در صدد يافتن پاسخ اين سوال است كه چالش‌هاي مذكور چه تاثيري بر شيوه تدوين حقوقي سازوكار پايبندي موافقت‌نامه‌ پاريس داشته است؟ بر اساس يافته‌هاي اين پژوهش، موافقت‌نامه پاريس از حيث »ماهيت حقوقي «، » شمول متعاهدين « و »معماري نظام تعهدات « مبتني بر طراحي غيرخصمانه، فراگير و داوطلبانه تدوين يافته است و حسب تمهيدات انشايي همچون به كارگيري مفهوم شفافيت موجبات رضايت نسبي طرف‌هاي متعاهد را فراهم آورده است.