ارتباط رضايتمندي از خدمات شهري و كيفيت زندگي شهروندان، با استفاده از روش حداقل مربعات جزيي (مورد پژوهي: كلانشهر تهران)

زمينه و هدف: مفهوم كيفيت زندگي شهري در ارتباط با محيط شهري شكل مي گيرد و ابعاد عيني آن محيط را به ارزيابي ذهني مردم از آن، متصل مي‌كند. اين انگاشت، از تمامي جنبه هاي زندگي شهري(شامل محيط طبيعي، ساخته شده، اجتماعي و اقتصادي) تاثير مي‌پذيرد. خدمات شهري، بخشي از محيط شهري است كه در جهت تامين نيازهاي اساسي شهروندان ارائه مي‌گردد. هدف اين پژوهش، شناخت چگونگي تاثير رضايتمندي از خدمات شهري بر كيفيت زندگي شهروندان است.روش پژوهش: در اين پژوهش با به كارگيري رهيافتي توصيفي - تحليلي، به تدوين چارچوب مفهومي پژوهش، مبتني بر متون تخصصي پرداخته شده و سپس مدل كمي پژوهش ارائه گرديده است. داده هاي به دست آمده از پرسشنامه هاي ساكنان در 30 محله از شهر تهران كه با روش تصادفي سيستماتيك از ساكنان قطعات مسكوني جمع آوري شده، با استفاده از روش حداقل مجذورات جزيي و نرم افزار SmartPLS3.0 در قالب مدل پيشنهادي مورد تحليل قرار گرفته است.  يافته ها: ارتباطي مستقيم و معنادار ميان رضايتمندي از خدمات شهري و نيز كيفيت تجربه شده با كيفيت زندگي شهروندان وجود دارد. شاخص هاي استاندارد خدمات ، ساعت كاري و استفاده از فن آوري در ارائه خدمات از ديد شهروندان، بيشترين تاثير را بر سازه كيفيت تجربه شده دارند. همچنين، سازه انتظارات شهروندان از خدمات شهري بيشتر تحت تاثير دو شاخص‌ تجربه پيشين شهروند و ارتباطات خدماتي غير آشكار است.بحث و نتيجه‌گيري: يافته‌هاي پژوهش، بر لزوم توجه سازمان‌هاي متولي تامين و ارائه خدمات شهري به عوامل تعيين كننده رضايتمندي از خدمات شهري در جهت ارتقاي كيفيت زندگي شهروندان تاكيد مي‌ورزد.