اثرات افزايشي لينالول بر خواب القاء شده با پنتوباربيتال: امكان دخيل بودن مسير گابائرژيك

زمينه و هدف: لينالول يك تركيب منوترپنوئيدي و جزء اصلي اسانس برخي گياهان معطر از جمله اسطوخودوس مي ‌باشد. اثرات ضداضطراب و آرامبخش اين تركيب پيشتر گزارش شده است. در اين مطالعه اثرات تجويز سيستميك لينالول و مكانيسم احتمالي تاثير آن بر خواب القاء شده با پنتوباربيتال در موش سوري مورد بررسي قرار گرفته است. روش ‌ها: در مرحله اول اين مطالعه، 24 سر موش سوري در 4 گروه مجزا لينالول را در دوزهاي 10، 50 و 100 ميلي گرم بر كيلوگرم شصت دقيقه پيش از تجويز پنتوباربيتال دريافت نمودند. بر مبناي نتايج، 50 ميلي ‌گرم بر كيلوگرم به ‌عنوان دوز موثر لينالول تعيين گرديد. در مرحله دوم، براي تعيين مكانيسم دخيل در اثر خواب آوري لينالول از تجويز داروهاي ديازپام به‌ عنوان آگونيست گيرنده هاي بنزوديازپيني، فلومازنيل به عنوان آنتاگونيست گيرنده هاي بنزوديازپيني و وي 100635 به عنوان آنتاگونيست گيرنده هاي سروتونيني استفاده شد. يافته‌ ها: مطالعه حاضر نشان داد كه لينالول به‌ ويژه در دوز 50 ميلي ‌گرم بر كيلوگرم به‌ صورت معني‌ دار و وابسته به دوز خواب القاء شده با پنتوباربيتال را ازطريق افزايش مدت زمان خواب و كاهش طول مدت به خواب رفتن تحت تأثير قرار مي ‌دهد. تجويز همزمان ديازپام اثرات سينرژيستي نشان داد، منجر به تسريع به خواب رفتن و افزايش زمان خواب القاء شده با پنتوباربيتال شد، درحاليكه تجويز فلومازنيل منجر به معكوس شدن اين اثرات شد. تجويز همزمان وي 100635 تأثيري بر اثرات افزايشي لينالول بر خواب القاء شده با پنتوباربيتال نشان نداد. نتيجه ‌گيري: لينالول احتمالا از طريق تقويت مسيرگابائرژيك خواب القاء شده با پنتوباربيتال را افزايش مي دهد.