واكاوي برندسازي و مديريت برند گردشگري ايران در اسناد پايه و فرادستي ج. ا. ايران

در سال‌هاي اخير شاهد رواج استفاده‌ي برخي از مقصدهاي گردشگري از برندها براي توصيف خود هستيم؛به‌طوري‌كه،برندسازي ملي گردشگري/مقصد به يكي از مهم‌ترين كانون‌هاي توجه مطالعات بازاريابي گردشگري تبديل شده است.ازسوي ديگر، توسعه‌ي گردشگري بيش از عوامل زمينه‌اي،در گرو سياست‌گذاري است كه به نوعي بر عزم دولت‌ها براي توسعه‌ي آن دلالت دارد و در اسناد،قوانين و نظارت بر اجراي صحيح آن‌ها منعكس مي‌شود.پژوهش حاضر به‌منظور واكاوي رويكرد برندسازي در سياست‌هاي كلان گردشگري ايران طراحي شده است.اين پژوهش از نوع توصيفي-تحليلي و از لحاظ ماهيت داده‌ها كيفي است.پس از بررسي پيشينه‌ي پژوهش،با استفاده از تحليل مضمون به استخراج سياست‌هاي ناظر بر برندسازي ملي گردشگري در متن اسناد فرادستي و پايه‌ي گردشگري پرداخته شد؛ 229كد اوليه،در قالب63 مضمون سازمان‌دهنده،21 مضمون پايه و4مضمون فراگير باعنوان(1)برندسازي ملي گردشگري،(2)عناصر،(3)آثار و(4)عوامل اثرگذارآن دسته‌بندي شدند.در پايان،شبكه‌ي مضامين ترسيم شد.طبق يافته‌ها،نه تنها شاخص‌هاي تخصصي برندسازي ملي گردشگري،بلكه شاخص‌هاي بنيادين سياست‌گذاري نيز در اسناد مورد بررسي ناديده گرفته شده است. كه در رأس آنها فقدان نظام مندي، فقدان ثبات و يكپارچگي و عدم هدايت تصميم ها به سوي اجرا قرار دارد.