كسرۀ اضافه: هسته‌نماي اسم در فارسي

كسرۀ اضافه همواره از عناصر دستوري مورد توجّه دستوريان و زبانشناسان بوده است و نظرات گوناگوني در خصوص ماهيّت و توزيع آن در ساختار گروه اسمي زبان فارسي و برخي ديگر از شاخه‌هاي زبان‌هاي ايراني مطرح شده است. تحليل‌هاي نحوي و صرفي در مورد كسرۀ اضافه به دست داده شده است. پژوهش حاضر مي‌كوشد ضمن گردآوري اين نظرات و بررسي منتقدانه آنها نشان دهد تلاش براي تعيين ماهيّت اين عنصر تنها يكي از پرسش‌هاي اساسي در خصوص اين عنصر است كه نياز به پاسخ دارد و علت ظهور و نقش آن در ساخت نيز بايد همزمان مدَنظر قرار گيرد. در اين پژوهش، كسرۀ اضافه در فارسي داراي نقش هسته‌نمايي براي عنصر داراي مشخصه‌ اسمي قلمداد شده است. گرايش پرقدرتي در ميان زبان‌هاي پيش‌اضافه براي هسته‌‌ـ‌آغازي بودن گروه‌هاي اسمي وجود دارد. مي‌توان بر اساس اصول مطرح در برنامه كمينه‌گرايي، كسرۀ اضافه را تظاهر ساختواژي نشانداركردن هسته‌ حركت‌كرده به جايگاه آغازين در گروه‌هاي اسمي به شمار آورد.