اثربخشي آموزش گروهي مثبت‌نگر بر تحمل‌پريشاني و راهبردهاي مقابله‌اي در دختران نوجوان بي‌سرپرست

پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي آموزش گروهي مثبت‌نگر بر تحمل‌پريشاني و راهبردهاي مقابله‌اي در دختران نوجوان بي‌سرپرست شهر تهران انجام شد. اين مطالعه از نوع نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون و پس‌آزمون همراه با گروه گواه و پيگيري بود. از ميان 85 نفر از دختران در مركز نگهداري، تعداد 30 دختر بين 17-12 سال به روش دردسترس انتخاب شدند و به‌صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه قرار گرفتند (هر گروه 15 نفر). در اين پژوهش از مقياس تحمل‌پريشاني، پرسشنامۀ راهبردهاي مقابله‌اي و بستۀ آموزش مثبت‌نگر استفاده شد. در ابتدا از كل افراد نمونه، پيش‌آزمون گرفته شد و سپس افراد گروه آزمايش در طي 8 جلسه 2 ساعته، آموزش گروهي مثبت‌نگر را آغاز كردند؛ اما بر گروه كنترل هيچ‌گونه مداخله‌اي انجام نشد. پس از پايان مداخله هر دو گروه به‌وسيلۀ پس‌آزمون مقايسه شدند. همچنين، به‌منظور پيگيري، هر دو گروه پس از 2 ماه به پرسشنامه‌هاي مذكور پاسخ دادند. براي تجزيه‌وتحليل داده‌هاي آماري از روش تحليل كواريانس چندمتغيري با اندازه‌گيري مكرر استفاده شد. نتايج حاكي از تأثير معنا‌دار آموزش مثبت‌نگر بر افزايش تحمل‌پريشاني و راهبردهاي مقابله‌اي در مقايسه با گروه كنترل در نوجوانان دختر بي‌سرپرست بود. همچنين، در مرحلۀ پيگيري بين دو گروه نتايج پايداري مشاهده شد.