پيش بيني عوامل تعيين كننده مهارتهاي ارتباطي بين فردي در مراقبين سلامت شهر اهواز : كاربرد نظريه عمل منطقي توسعه يافته

مقدمه: مها رت هاي ارتباطي به رفتاري اطلاق مي شود كه شخص از طريق آن با ديگران به نحوي ارتباط برقرار كند كه به بروز پاسخ هاي مثبت و پرهيز از پاسخ هاي منفي منتهي شود. هدف از اين مطالعه پيش بيني عوامل تعيين كننده مهارت هاي ارتباطي بين فردي در مراقبين سلامت شهر اهواز بر اساس نظريه عمل منطقي توسعه يافته بود. روش بررسي: در يك مطالعه توصيفي - تحليلي از نوع مقطعي كه در سال 1400 انجام شد با استفاده از نمونه گيري تصادفي 160 نفر از مراقبين سلامت شهر اهواز انتخاب شدند. ابزار گردآوري داده ها پرسشنامه محقق ساخته بود. داده هـا بـا اسـتفاده از نـرم افـزارهاي SPSS نسخه 24، AMOSS نسخه 22، آزمون هاي همبستگي، تحليل رگرسيون، تي مستقل و تي زوجي مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته ها: ميانگين سن در اين مطالعه 6.55 ± 35.67 و سابقه كار 6.79 ± 10.31 سال بودند ضريب همبستگي پيرسون مشخص نمود كه همبستگي مستقيم و معني‌داري بين سازه‌هاي نگرش (0.527=r)، هنجار انتزاعي (0.243=r ) و خودكارآمدي (0.630= r) با هم و با قصد رفتاري وجود داشته و ازبين سازه‌هاي تئوري عمل منطقي توسعه‌يافته به ترتيب خودكار بيشترين و هنجار (0.243= r) كمترين همبستگي را با قصد رفتاري مراقبين سلامت داشته است هم چنين يافته هاي نشان دادند كه نظريه عمل منطقي توسعه يافته 0.22 واريانس نگرش، 0.02 واريانس هنجار ذهني و 0.49 واريانس خودكارآمدي را پيش بيني مي كند. و سازه خودكارآمدي قوي ترين و هنجارهاي ذهني ضعيف ترين پيش بيني كننده رفتار مهارتهاي ارتباطي بودند. شاخص هاي برازش مدل نيز نشانگر مناسب بودن مدل بودند. نتيجه گيري: به نظر مي رسد كه در برنامه ريزي براي اجراي مداخلات ارتقاء دهنده رفتار مهارت هاي ارتباطي بين فردي در مراقبين سلامت بايد بر استراتژي هاي مرتبط با افزايش نگرش، خودكارآمدي قصد رفتاري بيشتر تأكيد كرد.