شگرف خرد در سروده‌هاي ويليام كارلوس ويليامز

سروده‌هاي ويليام كارلوس ويليامز به دليل تصويرسازي زيبا و كارآمد و نيز ايجاز آن مشهور است. دستاورد شعري ويليامز تنها در طول چند مصرع، چيزي شبيه به معجزه است. پيوند نزديكي كه اين شاعر با جهان پيرامونش بنيان مي‌گذارد، در حالي كه به نظر مي‌رسد اهميت چنداني نداشته باشد، فضايي از امر شگرف را بر شعرهاي او حاكم مي‌كند؛ هرچند اين احساس شگفتي و حيرت در شعرهاي ويليامز از موضوعاتي مجلل، خارق‌العاده، و بي‌كران سرچشمه نمي‌گيرد. ويليامز به آشناترين، عادي‌ترين و ساده‌ترين لحظات زندگي روزانه، رنگ و بويي متعالي مي‌بخشد. يافتن ويژگي‌هاي شگرف در عادي‌ترين مسائل و اشياء زندگي مفهومي است كه «شِگرفِ خُرد» ناميده مي‌شود. اين پژوهش با ترسيم نظريه‌هاي موجود پيرامون مفهوم امر «شگرف» (امر والا) و همچنين تعالي‌گرايي رمانتيك و ژانر هايكو مي‌كوشد تا چگونگي اين تعالي، شگفت‌انگيزي، و شگرف‌سازي سروده‌هاي ويليامز را بررسي كند. در اين راستا به نظريات ادموند برك و امانوئل كانت و نيز نظريه‌هاي متاخر دربارۀ امر شگرف اشاره خواهد شد و در كنار آنها از نظريه‌هاي ويليامز نيز بهره خواهيم گرفت.