هم‌گفت‌گرايي در دو رمان معاصر ايراني و فرانسوي: پائيز فصل اخر سال است از نسيم مرعشي و سه زن توانمند از ماري ايندياي

اين مقاله با رويكرد تحليل گفتمان به بررسي هم گفت گرايي در دو رمان پائيز فصل اخرسال است از نسيم مرعشي و سه زن توانمند از ماري ايندياي ميپردازد. با مرور نظريات باختين در مورد هم گفت گرايي و جستجوي مفاهيمي نظير تضاد گفتماني، پراكندكي صداها، حضور ديدگاه راوي، حضور لحن هاي حاكي از ديدگاه منتقدانه راوي، حضور بينامتني و نحوه هدايت گفتمان از جانب راوي به كمك مثال هايي از دو متن ذكر شده، توصيفي نظام مند از شباهت ها و تفاوت هاي كاركرد هاي هم گفت گرايي در اين آثار ارائه خواهد شد. همچنين، اين نوشته، با اتكا به نظريات منگنو در مورد تحليل گفتمان ادبي كوشيده است نسبت شخصيت هاي اصلي دو رمان و راوي هاي آنها را با كودكي، خانواده، سنت ها و نوگرايي به بوته نقدبكشد. اين مقاله نشان ميدهد كه برعكس شخصيت هاي زن ايندياي كه در تلاشي بي پايان همواره درپي كشف هويت‌ هاي متكثر خود هستند، شخصيت پردازي مرعشي به گونه اي است كه گويا شخصيت هاي زن در گذشته زندگي مي‌كنند ولي ذهنشان رو به آينده است يعني نه كاملا وابسته به سنت هاي گذشته‌اند و نه مدرن شده اند، اما نگاهي پر مهر به سنت ها دارند و حاضر به از دست دادنشان نيستند.