تاثير هشت هفته تمرين استقامتي در دو فاز روشنايي و تاريكي ريتم شبانه‌روزي بر شاخص استرس اكسايشي در بافت پانكراس موش‌هاي ديابتي

هايپرگليسمي با افزايش آسيب‌هاي سلولي ناشي از فشار اكسايشي در پانكراس همراه است. تاثير تمرين ورزشي درفازهاي مختلف شبانه روزي بر محافظت پانكراس از استرس اكسايشي در شرايط ديابت ناشناخته است. هدف از پژوهش حاضر تاثير هشت هفته تمرين استقامتي در دو فاز روشنايي و تاريكي بر شاخص استرس اكسايشي پانكراس موش‌هاي ديابتي بود. روش بررسي: در اين مطالعه، تعداد 18 سر موش Naval Medical Research Institute با ميانگين وزن 3/22 ± 26 گرم انتخاب و پس از القاي ديابت از طريق غذاي پرچرب و تزريق استرپتوزوتوسين (20 ميلي‌گرم بركيلوگرم)، تصادفي در 6 گروه كنترل سالم فاز روشنايي و تاريكي، كنترل ديابتي فاز روشنايي و تاريكي، تمرين استقامتي ديابتي فاز روشنايي و تاريكي قرار گرفتند. پروتكل تمرين استقامتي (Vmax5060%)، 5 روز در هفته به مدت 8 هفته بود. پس از بي هوشي، خون نمونه ها جمع‌آوري و بافت پانكراس برداشته شد. مقاومت انسوليني، شاخص استرس اكسايشي و ميزان بيان پروتئينBrain and Muscle ARNTLike1 در پانكراس اندازه‌گيري شد. آناليز آماري با نرم‌افزارversion 16 SPSS در سطح معني‌داري 0/05 انجام شد. نتايج: 8 هفته تمرين استقامتي موجب كاهش معني‌دار مقاومت انسوليني (0/005=p)، استرس اكسايشي (0/05˂p) و افزايش معني دار بيان Bmal1 (0/009=‌p) در موش هاي مبتلا به ديابت شد. ميانگين متغيرهاي مورد بررسي در دو فاز روشنايي و تاريكي با يكديگر اختلاف معني‌دار داشتند (0/05˂p). نتيجه‌گيري: تمرين استقامتي با افزايش عملكرد آنتي‌اكسيداني و بيان پروتئين‌هاي تنظيم شبانه‌روزي‌ سبب بهبود حساسيت انسوليني و آسيب اكسيدان درديابت مي‌شود. فعاليت در فاز تاريكي سبب افزايش بيشتر متابوليسم سلول شده و انجام اين نوع تمرين‌ها در فاز تاريكي به‌عنوان يك استراتژي درماني جديد به اين بيماران مي‌تواند مورد نظر باشد.