تأثير دينداري بر اعتماد سياسي در جمهوري اسلامي ايران

اعتماد يكي از جنبه هاي مهم روابط انساني و زمينه ساز همكاري ميان اعضاي جامعه است. يكي از انواع اعتماد، اعتماد سياسي است كه به رابطه مردم و دولت مي پردازد. مردم براي رفع نيازهاي خود به خصوص براي تأمين امنيت و آسايش و مشاركت در امور جامعه، نياز به ارتباط با حاكميت دارند. اين نياز با پيشرفته تر شدن جوامع و افزايش تقسيم كار و گسترش نظام هاي انتزاعي روز به روز بيش تر مي شود، به نحوي كه امروزه جدايي كامل از نظام سياسي غيرممكن مي باشد. ازجمله عوامل مؤثر بر اعتماد سياسي كه در تئوري هاي جامعه شناسان كلاسيك و معاصر و نظريه پردازان سرمايه اجتماعي بر آن تأكيد شده است، دين مي باشد. اين عامل در ايران كه حكومت ديني برقرار است و دخالت دين در سياست واضح و آشكار است، بيش تر قابل بررسي مي باشد. گيدنز تأثير دين بر اعتماد سياسي را از ويژگي هاي جوامع سنتي مي داند و تعهدات ديني مسئولان در جوامع سنتي، عملكرد نقاط تماس، اعتماد بنيادي و تلاش دولت براي تأمين رفاه اجتماعي – اقتصادي مردم را از ديگر عوامل تأثيرگذار بر اعتماد سياسي ذكر مي كند. ماكس وبر نيز دين، ارزش ها و جهان بيني افراد را الهام بخش رفتار آنان مي داند. ازنظر وبر دين مي تواند بر شبكه ي اعتماد در بين افراد اثر مثبت گذاشته كه براي روابط و مبادله ي اقتصادي لازم و ضروري است. هدف اين مقاله بررسي تأثير ميزان دينداري بر اعتماد سياسي در جمهوري اسلامي ايران مي باشد كه با روش تحليل ثانويه به اين نتيجه رسيده ايم كه هرچه افراد سنتي تر و ميزان دينداري آن ها بيش تر باشد، به همان نسبت، ميزان اعتماد سياسي شان نيز افزايش مي يابد.