تاثير درمان پذيرش و تعهد بر اجتناب از تجربه، ناگويي خلقي و تنظيم هيجان مبتلايان به ديابت نوع‌يك، (مطالعه موردي)

اين مطالعه با هدف بررسي تأثير درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر اجتناب از تجربه، ناگويي خلقي و تنظيم هيجان مبتلايان به ديابت نوع‌يك انجام شد. جامعه­ آماري، بيماران مبتلا به ديابت نوع‌يك در سال 1401 مراجعه‌كننده بيمارستان شريعتي بودند كه شش نفر به شيوه داوطلبانه انتخاب شدند. داده‌ها با پرسشنامه اجتناب از تجربه گامز، ناگويي خلقي تورنتو، تنظيم هيجان گارنفسكي  و دستگاه گلوكومتر گردآوري شدند. شركت‌كنندگان پس از خط پايه، تحت هشت جلسه يكساعته درمان قرار گرفتند و يك ماه پس از اتمام درمان اولين پيگيري و سه ماه بعد پيگيري دوم انجام شد. داده ها با استفاده از فرمول درصد بهبودي، اندازه اثر، محفظه ثبات و تحليل ديداري مورد بررسي قرار گرفتند. نتايج نشان داد درمان در كاهش سطح اجتناب از تجربه، ناگويي‌خلقي و تنظيم هيجان‌ها مؤثر بوده است. بررسي پيگيري نشان داد اين درمان بر روي كاهش قند خون نيز موثر بوده است. طبق يافته‌ها، درمان مبتني بر پذيرش و تعهد شرايط لازم را براي سازگاري و پذيرش رنج ها فراهم مي آورد وميزان رفتارهاي خود‌مراقبتي را در افراد افزايش مي دهد. اين درمان موجب تنظيم هيجان‌ها، كاهش ناگويي‌خلقي و گشودگي نسبت به تجارب مي‌شود و مي‌توان از اين درمان به عنوان يك روش مداخله مؤثر سود جست.